در همین بازه کوتاه طیف وسیع اتفاق‌های ریز و درشت؛ از یک خطای نابخردانه و البته مشکوک در شبکه یک سیما تا انفجار در بندر شهید رجایی، از جدی‌تر شدن مذاکرات ایرانی- آمریکایی تا تکرار تهدیدها و تحریم‌های اعتیادگونه دولت ایالات متحده علیه ایران و قطعاً از همه این‌ها مهم‌تر؛ کارزاری مستمر با قدمتی خیلی پیش‌تر از انقلاب اسلامی مردم ایران؛ ریشه‌ها و بنیادهای فطری بشر به ویژه انسان ایرانی را هدف قرار داده است.
کارزاری از جنس «شناخت» و یا بهتر است بگویم «عدم شناخت!»، یک تدارک همه‌جانبه از سخت‌افزاری‌ترین حالت که «ماشین جنگی» جبهه استکبار را شامل می‌شود تا نرم‌افزاری‌ترینِ آن که «سبک زندگی» ترویج‌شونده به وسیله امپراتوری رسانه‌ای آن جبهه است؛ یک کارویژه مشخص برای منِ انسان ایرانی دارد و آن عبارت است از عدم شناخت! عدم شناخت دوست از دشمن، عدم شناخت درستی از تباهی، عدم شناخت اولویت‌ها، عدم شناخت بزنگاه‌ها و عدم شناخت فراز قلّه از نشیب دره!
تصویر و ادراکی که این کارزار شیطانی برای انسان و جامعه ایرانی تدارک دیده عبارت است از موجودیتی وابسته، تنبل و فَشل، دُگم و بی‌منطق، دمدمی مزاج و زمان‌نشناس، هیجانی و غیرعقلانی؛ «متعصب» در آنجایی که نشاید و «بی‌غیرت» در آنجایی که باید! شاید این جمله کوتاه، دقیق‌ترین توصیف از انسان ایرانی مورد علاقه امپراتوری شیطان (چه در نسخه زمینی و چه در گونه ماورایی آن) باشد: انسانی که از شناخت درست محروم است و نافی این هدف بنیادین خلقت که؛
«و جعلناکم شعوبا و قبائل لتعارفوا...». اما گویا قرار نبود همه چیز به همین سادگی تمام شود! انسان و جامعه ایرانی در نخستین مواجهه جدی خود با کنش‌گری نظام‌مند سیاسی و در مفاهمه‌ای اجتماعی و بدیع از ساختار سیاسی اسلام، جایگاه ولایت فقیه را به عنوان شاخصی افراشته، پیشوای خود قرار داده است. شاخصی که «باطل السحر» تله‌های شناختی امپراتوری شیطان بوده و از این رو است که ما تا به امروز، «کُند»، اما «رو به جلو» حرکت کرده‌ایم. کُند بوده‌ایم از این جهت که «انحراف از معیار»مان گاهی فراتر بوده از آنچه باید! که چه نیکوست جلوتر از امام جامعه ایستادن و «سپر بلا شدن» و چه زشت است جلو زدن از امام جامعه و «از پاپ، کاتولیک‌تر شدن!». در روزهایی که روند تحولات در سطوح مختلف از محلی و ملی تا منطقه‌ای و بین‌المللی، سریع است و احتمالاً سریع‌تر هم خواهد شد؛ تلاش آحاد جامعه از متنفذان و صاحبان اثر و قلم برای تبیین مناسبات جاری و عیان کردن لایه‌ها، احتمالات و زوایای جدید از هر موضوعی، محترم است و شایسته توجه؛ با یک تبصره جدی و آن عبارت است از نسبت با شاخص انقلاب؛ شانه به شانه با زعیم جامعه، نه یک قدم پیش و نه یک قدم پس!