به‌عنوان کسی که سال‌ها در کسوت شریف معلمی انجام‌وظیفه می‌کنم، عرض می‌کنم، وقتی به سیره اهل‌بیت (ع) توجه می‌کنم می‌بینم، معلم در نگاه آنان، فقط ناقلِ دانسته‌ها نیست؛ بلکه مربی جان‌هاست.
پیامبر اکرم (ص) با آن عظمت رسالتشان، خودشان را این‌گونه معرفی می‌فرمایند: «إنما بُعثتُ معلماً؛ من معلمم».
این جمله، بی‌نیاز از هر تفسیر است، گویی خداوند، آموزش و تربیت را با حقیقت پیامبر (صل الله علیه)، گره‌زده است.
از نگاه امام علی (ع)، اگر کسی حتی یک «حرف» به تو بیاموزد، تو مدیون اویی؛ آن‌قدر که فرمود: «من علّمنی حرفاً فقد صیّرنی عبداً؛ هرکس که یک حرف به من بیاموزد، مرا بنده خودکرده است». آیا این، چیزی غیر از اوج حرمت معلم است؟
ما در رساله حقوق امام سجاد (ع) هم، یک نظام کامل حرمت‌گذاری به معلم را می‌بینیم؛ احترام به کلام او، سکوت در محضر او، پیش‌دستی‌نکردن در پاسخ و حتی نگریستن به او، با دیده کرامت.
در مقام معلمی، ائمه معصومین (ع) فقط توصیه نکردند؛ بلکه خودشان تمام‌قد ایستادند و معلم جامعه شدند.
با رفتار، با نگاه، حتی با شیوه شنیدن حرف دیگران، امروز اگر ما دغدغه تعالی و رشد نسل جدید را داریم، باید در سیاست‌گذاری و عمل، همان احترامی را به معلم بدهیم که اهل‌بیت (علیهم‌السلام) می‌دادند. تکریم معلم یعنی تضمین آینده انسانیت.
در فضای کنونی جامعه، ما به بازگشت به این نگاه عمیق دینی نیازمندیم. احترام به معلم، صرفاً آیینی سالانه نیست؛ خرید هدیه نیست، بلکه یک فلسفه مستمر زندگی اجتماعی است و باید در سیاست‌گذاری، در رسانه، در مدرسه، و حتی در خانه، معلم را، پاسداشت.
و اگر بخواهم به‌عنوان کسی که عمرش را در این راه صرف کرده عرض کنم؛ هیچ اصلاحی، بدون احیای منزلت معلم ممکن نیست. بی معلم، علم می‌ماند، اما تربیت از بین می‌رود.
ما امروز، در سال روز بزرگداشت مقام معلم، باید این نگاه عمیق و ریشه‌دار دینی را دوباره زنده کنیم و با تأسی از سیره معصومین (ع) معلم را چنان که هست، تکریم کنیم.

سید محمدصادق علی پرست، مدیرعامل بنیاد فرهنگی رضوی