اگر والدین خودشان دچار اضطراب هستند، بهتر است روی واکنش‌های غیرمنطقی و افراطی خود کار کنند، تا کودک بتواند رفتارهای سالم‌تری را الگو بگیرد.
اگر پدر یا مادر هستید باید بیاموزید که چگونه تعادل برقرار کنید، یعنی ترس کودک را تأیید کنید، اما در عین حال، احتیاط‌های لازم را توضیح دهید و درباره احتمال وقوع آن در شرایط خطر صحبت کنید.
برای ترس‌های مربوط به تهدیدهای واقعی، گفت‌وگوی باز و صادقانه‌ای با کودک داشته باشید تا احساس نگرانی و انزوا را کاهش دهید.
همچنین والدین می‌توانند احساسات خود را به شیوه‌ای متناسب با سن کودک به اشتراک بگذارند تا نشان دهند که صحبت کردن درباره موضوعات دشوار و آسیب‌پذیر، طبیعی است.
در برخی موارد، توضیح این موضوع که برخی ترس‌ها مربوط به رویدادهایی با احتمال وقوع بسیار کم هستند، یا حتی ارائه یک برنامه عملی، می‌تواند به کودک اطمینان خاطر بدهد.
برای کودکانی که در مناطق مستعد خطر زندگی می‌کنند، صحبت درباره اقداماتی که اعضای خانواده باید در شرایط خطر انجام دهند، می‌تواند موجب آرامش بیشتر آن‌ها شود.
والدین باید کودکان را تشویق کنند تا با ترس‌های خود روبه‌رو شوند، نه اینکه به رفتارهای اجتنابی پناه ببرند. به‌ویژه برای کودکان خردسال، تقویت مثبت می‌تواند به آن‌ها انگیزه دهد تا با ترس‌هایشان مقابله کنند.
پاداش‌های کوچک یا امتیازاتی مانند انجام یک بازی یا رفتن ناگهانی برای خرید بستنی، باید بلافاصله پس از مواجهه کودک با ترسش ارائه شود تا اعتمادبه‌نفس او تقویت گردد.
نظر شما