۱۲ روز از خرداد و تیر ۱۴۰۴، در حافظه تاریخی مردم ایران با طنین بمب‌باران هوایی و خبرهای دلهره‌آور از حملات رژیم صهیونیستی گره خورده بود. بازه‌ای که برای بسیاری از ملت‌ها ممکن بود به تعطیلی کامل حیات اجتماعی بینجامد؛ اما در ایران، زندگی نه تنها متوقف نشد، که جلو رفت، ریشه دواند و حتی شکوفا شد.
طبق اعلام رسمی سازمان ثبت احوال کشور، در همین بازه زمانی ۱۲ روزه:
۳۶،۵۸۲ ازدواج ثبت شده است.
۳۱،۶۵۳ تولد به ثبت رسیده که از این میان،
۱۶،۵۲۳ نوزاد پسر و
۱۵،۱۳۰ نوزاد دختر هستند.
این آمار به‌ظاهر ساده، در دل خود پیامی بزرگ دارد: زندگی در ایران، از جنس مقاومت است؛ نه از نوع شعار، بلکه در میدان عمل.
سبک زندگی مقاوم، مفهومی است که در سال‌های اخیر به ادبیات فرهنگی انقلاب اسلامی وارد شده است. سبکی که در آن، انتخاب‌های فردی در متن شرایط جمعی معنا پیدا می‌کند. در چنین الگویی، ازدواج در روزهای جنگ، فقط یک تصمیم شخصی نیست؛ بیانیه‌ای است در دفاع از آینده، در پاسخ به تهدید، در ستایش امید.
در دنیایی که فرهنگ مصرف‌گرا، ازدواج را تا مرز انقراض پیش برده و جمعیت به یکی از بزرگ‌ترین بحران‌های اجتماعی تبدیل شده، اینکه در شرایط جنگی، ۳۶ هزار جوان، نه تنها نترسیده‌اند، که به تشکیل خانواده اندیشیده‌اند، یک پیروزی خاموش ولی قطعی است.
آمار تولد در این بازه نیز قابل تأمل است. بیش از ۳۱ هزار نوزاد، در شرایطی پا به دنیا گذاشتند که پایتخت در آماده‌باش کامل بود، بسیاری از شهرهای مرکزی در خطر هدف قرار گرفتن قرار داشتند و افکار عمومی، هر لحظه منتظر خبر جدیدی از درگیری بودند.
اما این کودکان آمدند. با نفس‌هایی تازه و گریه‌هایی که صدایشان از صدای موشک بلندتر بود. این شاید عمیق‌ترین وجه پیروزی یک ملت باشد: «می‌زاید، حتی در شرایطی که جهان می‌خواهد او را بمیراند.»
نظر شما