حرف تازه‌ای نزده‌ایم اگر مثلاً بخواهیم بنویسیم: «حال و احوال و اوضاع روزنامه‌نگاری خوب نیست»، این را سال‌های سال است می‌گویند و از طرف دیگر توی اوضاع امروز کدام صنف را پیدا می‌کنید که بابت نامساعد بودن حال و احوالش، گلایه نداشته باشد؟ نوشتن از گرانی کاغذ، اوضاع ناجور اقتصادی، امنیت شغلی و... هم که تکرار مکررات است. همه این‌ها «قوز»هایی هستند که روی قوزِ اصلی روزنامه‌نگاری و خبرنگاری آمده و همان‌جا هم جا خوش کرده‌اند!
طی این سال‌ها خیلی‌ها گفتند و هنوز هم می‌گویند: «این تو بمیری، از آن تو بمیری‌ها نیست... ظهور هوش مصنوعی، گسترش اینترنت و شبکه‎های اجتماعی و درنهایت تغییر ماهیت خبر و خبررسانی، مثل پیدایش تلویزیون و رادیو نیستند که نتوانند دکان روزنامه‌نگاری را تخته کنند... این بار روزنامه‌ها جان سالم به در نمی‌برند... اژدهای هوش مصنوعی و هیولای پیام‌رسان‌ها، هرچه روزنامه و خبرنگار هست را می‌بلعند...» راستش را بخواهید، اوایل، خودمان را کمی باخته بودیم. شده بودیم همان کشتیِ «عن‌قریبِ به گل نشسته طوفان‌ها» که آقای «کاووسی» سریال «بدون شرح» می‌گفت!
امروز اما معتقدیم با وجود همه رقیبان دیروزی و امروزی، با همه ناقوس‌هایی که می‌گویند ناقوس مرگ روزنامه‌های کاغذی است، ما آن‌قدرها هم «دایناسورصفت» نیستیم که از فرط ناتوانی در هماهنگ شدن با تغییرات جهانی و به دلیل یخبندان هوش مصنوعی، توفان فناوری و... منقرض شویم. بله! روزنامه‌نگاری با کاغذ و روی کاغذ متولد شده است اما قرار نیست تا همیشه خدا، فقط روی کاغذ زندگی کند. بند نافِ ما روزنامه‌نگارها را شاید با «خبر» بریده باشند، اما قرار نیست فقط و فقط با کمک «خبر» زنده بمانیم. ما با همه ناملایمات و قوزهایی که بالای قوزمان گذاشته‌اند، هنوز در فضای مجازی، توی گوشی‌های شما و حتی روی کاغذهای گران و نایاب زنده‌ایم و هزار هزار حرف و قصه‌های ناگفته برایتان داریم.