براساس اسناد تاریخی، وی نقشی اساسی در وزارت خارجه انگلستان در راستای پافشاری بر انعقاد قرارداد ۱۹۱۹ میان ایران و این کشور استعماری داشته است. فعالیت اصلی کرزن تا پیش از بدست آوردن مناصب رسمی، ظاهراً جهانگردی بود و گاه برای نشریات انگلیسی مقاله و گزارش تهیه می‌کرد. جالب است که نخستین سفر کرزن به ایران هم در کسوت خبرنگار بوده است. وی معتقد بود ایران ازجمله کشورهایی است که انگلستان منابع اطلاعاتی بسیار اندکی در مورد آن دارد و همین مسئله است که ضرورت سفر وی به ایران را از نگاه خودش دوچندان می‌کند. کرزن پس از سیاحت بخشی از قفقاز، استانبول و مناطقی از ترکمنستان، از راه عشق‏‌آباد وارد خراسان شد و پس از گردش در چند شهر آن ایالت به تهران رفت. وی توانست همراه نمایندگان سیاسی انگلیس در ایران، در یکی از آیین‌های سلام رسمی «ناصرالدین‌شاه» قاجار در کاخ گلستان حضور یابد. او پس از ۶ماه توقف در ایران، اطلاعات مورد نظرش را گردآوری کرد و پس از بازگشت به انگلیس و تکمیل اطلاعات از سایر منابع، به تدوین معروف‌ترین اثر خود یعنی «ایران و قضیه‌ ایران» پرداخت. کرزن پله پله مراتب ترقی را در دستگاه سیاست خارجی انگلستان طی و دوباره به ایران سفر کرد. تفاوت سفر اول وی به ایران با سفر دومش این بود که اگر وی بار اول صرفاً مشاهده‌گر و روایتگر وقایعی محسوب می‌شد که در ایران رخ می‌داد، این بار در مقام یک دیپلمات و سیاست‌گذار به ایران سفر می‌کرد. کرزن در این سفر و در راستای عملیاتی کردن اهداف استعماری انگلیس تلاش کرد برای جلوگیری از نفوذ روس‌ها، حلقه‌ای در اطراف ایران تشکیل دهد و به همین دلیل به سراغ شیوخ عرب حاشیه خلیج‌فارس نیز رفت و قراردادهای همکاری متعددی با آن‌ها امضا کرد و بسیاری از آن‌ها را تحت حمایت انگلیس قرار داد.
در میان سیاستمداران انگلیسی شاید بتوان معدود افرادی را مانند کرزن یافت که معتقد بودند باید تحت هر شرایطی، سلطه کامل انگلستان بر ایران حفظ شود و حتی گسترش یابد. نمونه این مسئله را می‌توان در وقایع پس از جنگ جهانی اول و وقوع انقلاب بلشویکی در روسیه مشاهده کرد. پس از این اتفاقات، کرزن همچنان معتقد بود انگلیس نباید از ایران خارج شود؛ زیرا این مسئله ممکن است دوباره زمینه سلطه روس‌ها را بر ایران، با وجود شکست‌های اخیر آن‌ها فراهم کند و البته گروهی از سیاستمداران انگلیسی نیز معتقد بودند حال که روس‌ها از ایران خارج شده‌اند، بهترین فرصت است تا هزینه‌های بریتانیا در ایران کاهش یابد و نیروهای انگلیسی از این کشور خارج شوند. اوج فعالیت استعماری کرزن در رابطه با ایران را باید در قضیه قرارداد ۱۹۱۹ میان وثوق‌الدوله و سرپرسی کاکس جست‌وجو کرد. انتصاب لرد کرزن به عنوان وزیرخارجه‌ انگلیس در این موضوع نقش اساسی داشت. کرزن که پیش از این به کمیته‌ ایران (شعبه‏ای از کمیته وزارت خارجه‌ انگلیس) دستور داده بود سیاست جدید انگلیس در ایران را تدوین کند، اکنون فرصت ایده‏‌آلی بدست آورده بود تا سیاست مستعمره‏‌سازی ایران را عملی کند. این قرارداد، ایران را رسماً به مستعمره انگلیس تبدیل می‌کرد. اما مقاومت‌های شدید ایرانیان و نیز مخالفت برخی سیاستمداران انگلیسی با اقدامات کرزن، تلاش او را در این راستا با شکست مواجه کرد. وی در سال ۱۹۲۵ بر اثر بیماری درگذشت.