مهاجرانی به نکته مهم دیگری هم اشاره کرد و آن «مراقبت از انسجام اجتماعی» است.
او تأکید کرد: «اظهارنظرها به ‌صورت آزادانه انجام می‌شود، اما نکته‌ای که در این مورد مهم است، دقت به انسجام اجتماعی است و توجه به اینکه در شرایط پیچیده‌ای هستیم و اظهارنظرهای ما نباید شرایط را پیچیده‌تر کند یا به نوعی مورد سوءاستفاده دشمن قرار گیرد».
اما به نظر می‌رسد بخشی از جریان اصلاحات حالا که با انتقادهای فراوان از سوی طیف‌های مختلف روبه‌رو شده، می‌خواهد پای رئیس‌جمهور را هم به عنوان یک چهره اصلاح‌طلب به میدان این منازعه بکشاند.
اما ربط دادن این بیانیه به دولت و شخص آقای پزشکیان چگونه ممکن است؟ برخی از اصلاح‌طلبان البته بدشان نمی‌آید چنین القا ‌کنند که دولت همسو با اصلاحات است و هر آنچه آن‌ها در جبهه اصلاح‌طلبی بخواهند و بگویند، خط‌ مشی دولت هم خواهد بود؛ چنان‌که مثلاً عیادت رئیس‌جمهور از یکی از شخصیت‌ها را هم در همین فهرست، سیاهه می‌کنند. این نگاه اما نادرست و غیرواقعی است؛ تأکید پیشدستانه سخنگوی دولت هم گویی ناظر به شکل‌گیری همین گمانه سیاسی بود.
پزشکیان در مقام رئیس‌جمهور، نه فرصت و نه تمایلی برای ورود به این دست ماجراهای حزبی ندارد. او اکنون درگیر مأموریت‌های بزرگ ملی است. به همین دلیل، اتهام‌زنی به رئیس‌جمهور و تلاش برای باز کردن پای او به ماجرای این بیانیه، هم بی‌انصافی است و هم تحریف واقعیت. اگرچه بخشی از اصلاح‌طلبان در پی آن هستند که دولت را همسو و همراه با خود معرفی کنند، اما واقعیت میدانی نشان می‌دهد پزشکیان نه در مقام یک بازیگر جناحی، بلکه به‌عنوان رئیس‌جمهور آگاهانه از این دست حاشیه‌سازی‌ها فاصله می‌گیرد.
نکته مهم دیگری که پرهیز دولت را از کشیده شدن به این منازعه بیشتر می‌کند این است که بیانیه اخیر، صرفاً محصول نگاه بخشی از اصلاح‌طلبان است و نه همه آن‌ها. این بیانیه نه محصول اجماع کل جریان اصلاح‌طلبی بود و نه حتی مورد پذیرش تمام چهره‌های شاخص آن.
بیانیه اخیر هر چند به نام اصلاح‌طلبان منتشر شد، اما بررسی آن نه در دفتر سیاسی واحدی انجام گرفته و نه نظر همه جریان بوده. در واقع، گروهی معدود آن را تنظیم کرده و به نام کل جریان انتشار داده است؛ در حالی که حتی در میان خود اصلاح‌طلبان نیز صدای مخالفت و انتقاد از این بیانیه بلند شده است.
برای نمونه، محمد قوچانی از حزب کارگزاران به‌ صراحت علیه بخشی از آن موضع گرفت. دیگر چهره‌های اصلاح‌طلب نیز انتقاد کردند که نشان می‌دهد این متن یکدست و مورد اجماع نبوده است.
همین امر نشان می‌دهد ماجرا را نمی‌توان به پای کل جریان اصلاحات نوشت یا همه طیف‌های بالا و پایین اصلاح‌طلبی را در آن شریک دانست.