فاطمه میری طایفه فرد، نویسنده و پژوهشگر حوزوی در یادداشتی آورده است:

در غنای ادب پارسی شکی نیست. شک که نه! یقینی عالم‌گیر است از لطافت طبع واژگان ایرانی از ایهام و کنایه و استعاره.

اما این هنر نیز زیبنده هرکسی نیست. تک‌تک واژه‌ها را باید بشناسی، به مفاهیم مسلط باشی، از ترکیب چند کلمه به گفتمانی جدید برسی. آن‌وقت باید بنشینی و ببینی که این واژگان درهم‌تنیده، مفهوم درونش را به مخاطب رسانده یا نه؟ آیا این واژگان درهم‌تنیده، خوش‌اقبال بوده و مورد استفاده عموم قرار گرفته یا نه؟

همین، می‌خواستم بگویم اهل لطافت طبع، واژه‌ها را هنرمندانه کنار هم استفاده می‌کنند. شاید هم باید گفت اهل معنا، اهل نور...

در این جنگ به اصطلاح دوازده روزه، هرچه بود اتحاد بود، اتحاد مردمی که هنرمندانه از پس روزهای سخت برآمدند. نه این که سختی نبود، که بود. نه این که گرانی نبود، که بود. اما با وجود تمام ناملایمات، اتحاد، کلیدواژه مقدسی بود که حالا باید بیشتر به آن اندیشید.

اتحاد مقدس گمشده‌ای بود در بند و حصار کلمات که در سخنان پیر و مرادم یافتم.

کسی به این امر اذعان می‌کند که مفهوم اتحاد را به عینه می‌داند، از کوچه پس‌کوچه‌های یک امر قدسی خبر دارد و حالا کنار مردمش می‌نشیند و می‌گوید مرحبا کار مقدسی کردید، کاری الهی. این اتحاد بوی خدا می‌دهد. اما امید که هست، بیم شیطان هم می‌آید وسط معرکه، که همان نقطه، هدف اصابت کینه دشمن است.

همین اتحاد مقدس را باید سرمه چشم کرد و از او مراقبت کرد که اگر بیمی هست برای ما و اگر امیدی برای دشمنان‌مان، از ترک خوردن آن است.

پس از هرچه، هرچه بوی نفاق دهد، بوی دشمنی دهد، بوی دوتایی دهد و وحدت ما را بشکند، باید دوری جست. آن‌قدر دور که امید دشمن از ما و باورهای ما ناامید شود.

این اتحاد مقدس را باید نوشت، باید سرود. نکند لحظه لحظه این شکوه را فراموش کنیم.

اتحاد مقدس حلوای قندی‌ست برای روزهای خیلی زود، خیلی نزدیک، خیلی آمدنی، برای روزهای بدون اسراییل.