به نحوی که پیامبر (ص) در این باره می فرمایند:

مَن زوّج اخاهُ المؤمِنُ اِمرئةً یَأنِسُ بِها وَ تَشُدُّ عَضُدَهُ وَ یَستَریحُ اِلَیها، زَوّجَهُ اللهُ مِن الحُورِ العین، وَ آنَسَهُ بِمَن اَحَبَّ مِن الصِّدیقین مِن اهلِ بَیتِ نَبیّهِ (ص) وَ اِخوانِهِ وَ آنَسَهُم بِهِم؛ کسی که به برادر دینی خود، زنی که موجب انس با وی و افزایش توان و آسایش و راحتی او باشد تزویج کند، خداوند نیز (در بهشت) حورالعین را به تزویج وی درآورده و او را با هر کدام از صدیقین آل البیت پیامبر(ص) و یا دوستانش که بخواهد مأنوس می فرماید (مستدرک الوسائل، ج 14 : 173)،

و همچنین امام صادق (ع) می فرمایند:

مَن زَوَّجَ اَعزَباً کانَ مِمَّن یَنظُرُ اللهُ اِلُیهِ یَومَ القِیمَةِ؛ کسی که جوان عزبی (مجردی) را زن دهد، از آن هایی خواهد بود که روز قیامت خداوند به او نگاه می کند و مورد نظر(و لطف) خداوند خواهد بود. (وسائل الشیعه، ج 14: 26)،

 و نیز همان امام همام از حضرت امیر (ع) نقل می فرمایند:

اَفضَلُ الشِّفاعاتِ، اَن تَشفَعَ بَینَ اثنَتَینِ فی نِکاحٍ حَتی بِهِ یَجمَعَ اللهُ بَینَهُما؛ بهترین پا درمیانی ها، واسطه شدن بین دو نفر برای عقد نکاح است، تا اینکه خداوند بین آن ها ایجاد وصلت نماید. (همان: 27،ره رستگاری،ج1: 325)