مگر اتفاق عجیبی می افتد که عمر زمین های کشاورزی و روستایی سر برسد و جایش ویلا بکاریم در دلِ خاک... در دلِ خاک هایی که مثل بهشت، درخشان و باارزش اند... بالاخره که روزی این اتفاق خواهد افتاد.

به راستی منظره ویلاهای - حیاط دار و آپارتمانی - خیلی در دلِ روستاهای ییلاقی جذاب است و آدم را سرِ ذوق و شوق می آورد حالا گویی به طبیعت هم تجاوز شود. پُرسوز و گدازش نباید کرد!

طبیعت که حرفی ندارد و فروشنده هم که راضی ست دیگر اسم زمین خوار را رویِ سرمان نگذارید. تازه دغدغه آیندگان هم در دستور کارمان هست و یک وجبی باغچه و گلخانه مصنوعی برایشان ارث می گذاریم که نگویید آینده نگری نکرده ایم، که نگویند به فکرشان نبوده ایم.

تازه مگر بد است که روستاها را تبدیل به شهر کنیم و زحمت بکشیم به جنگل و دشت و کوهستان، تمدن بیاوریم و هویتش را متعالی کنیم. اینکه ما کاشف اراضی دست نخورده ایم و به خانه های خوش نشینانه و هوای دلپذیر اعتیاد داریم درست است اما برچسب ساحل خوار و جنگل خوار و کوه خوار و زمین خوار به ما نمی چسبد.

ما طبق لیستی که در دست داریم روبروی طبیعت نایستاده ایم. فقط قصدمان برداشتن باری از روی دوش های خسته خلقت و تغییر شکل دنیاست. می خواهیم شاهانه تر با جنگل و دریا و روستا، روز و شب هایمان را قسمت کنیم.

یک مقدار خودخواهی داریم اما غریبه و حق به جانب نیستیم؛ فقط یاد گرفته ایم چطور بی تعارف و رودربایستی بساط  خواسته هایمان را در هر نقطه ای که دلمان خواست و پولمان اجازه داد، پهن کنیم. همین!