به گزارش قدس آنلاین، با وجود قرار گرفتن استقلال و پرسپولیس در پله اول و دوم جدول رده‌بندی رقابت‌های لیگ برتر ایران، هر دو باشگاه سقوط سرسام‌آوری در رده بندی باشگاه‌های جهان داشتند تا این واقعیت برملا شود که فوتبال باشگاهی ایران نه تنها پیشرفتی نداشته، بلکه کاملاً پسرفت داشته است.

شاید هواداران استقلال و پرسپولیس در این ایام بر این باور باشند که در بهترین دوران نتیجه‌گیری خود قرار دارند و می توانند به عنوان تیم‌های اول و دوم لیگ ایران در قاره کهن آقایی کنند، اما سطح فنی و کیفیت آن‌ها در قیاس با استانداردهای جهانی و بین‌المللی به قدری پایین است که حتی در جمع ۳۰۰ تیم برتر باشگاهی جهان نیز نامی از آن‌ها دیده نمی‌شود.

استقلال و پرسپولیس در برهه کنونی به دو باشگاه معمولی تبدیل شدند که صرفاً برای بخشی از علاقه‌مندان خود جذابیت دارند؛ اما در مجموع هیچ یک از شاخصه‌های بین‌المللی و حرفه‌ای در ساختار این دو باشگاه دیده نمی‌شود و آن‌ها به سرعت تبدیل به دو تیم آماتور شدند که فقط هوادار دارند.

حذف آن‌ها از لیگ قهرمانان آسیا می توانست تلنگر بزرگی به مدیریت معیوب این دو باشگاه به حساب آید تا از این شرایط خارج شوند، اما نه تنها اتفاقی رخ نداد، بلکه دیگر کسی حتی این مسئله را به عنوان مطالبه هم پیگیری نمی‌کند که چرا آبی و قرمز به مسابقات آسیایی برنگشتند؛ چون هیچ اتفاقی رخ نداد و دو باشگاه با همان سیستم من بمیرم تو بمیری در حال اداره شدن است.

جدا از این ماجرا افت محسوس دو تیم در حیطه فنی نیز یکی دیگر از بحران‌هایی است که به هیچ عنوان نمی‌توان آن را از دید منتقدان پنهان کرد، در حالی که تیم‌های آسیایی به سرعت در حال پیشرفت و ترقی هستند و با استخدام مربیان تراز اول تفکرات فنی حاکم بر تیم خود را به روزرسانی می‌کنند اوضاع در استقلال و پرسپولیس به قدری آشفته است که مربیان دو تیم به جای رجوع به اصول حرفه‌ای گزینه شلوغ بازی و هیاهو در رسانه‌های گروهی را انتخاب می‌کنند تا به این شکل ضعف فنی خود را پنهان کنند.

البته که فضای هواداری نیز به واسطه پایین آمدن سطح توقعات از این اتفاق به شدت استقبال می‌کند تا به این ترتیب بتوانند در فضای مجازی سوژه برای تمسخر رقیب داشته باشند!

با نگاهی اصولی و منطقی به شرایط فوتبال باشگاهی می‌توان به این حقیقت اشاره کرد که فوتبال باشگاهی ایران در آستانه فروپاشی فاجعه‌آمیزی است که اگر فکری به حال درمان آن نشود، به زودی خسارت‌های بسیار زیادی را در جامعه فوتبال به بار خواهد آورد.

از سویی دیگر عدم شفافیت مالی در ساختار اداره باشگاه‌ها و سکوت بحث برانگیز فدراسیون فوتبال در خصوص نحوه هزینه کرد درآمدهای ناشی از برگزاری مسابقات داخلی زمینه بروز یک فساد سیستماتیک را به وجود می آورد.

با این اوصاف چگونه می‌توان توقع داشت فوتبال باشگاهی ایران دوباره در آسیا آقایی کند و به عنوان یکی از ابرقدرت‌های منطقه شناخته شود؟

انتهای پیام/