برای ما طلبه ‌ها این کار یک ادب دینی است که مُهری کنار آن اتاق مطالعه ما باشد، هر وقت مطالعه ‌مان تمام شد یک سجده شکر کنیم، بعد بیاییم بیرون.

اینها را جزو برنامه ‌ها بدانیم، اینها نعمت است، اینها یک چیز عادی نیست؛ خدا را شکر که بدن سالم به ما داد، فکر سالم به ما داد، عقیده سالم داد که آمدیم در طریق اهل بیت (ع) تا حرف اینها را یاد بگیریم.

اینچنین نباشد که ما وقتی مطالعه می ‌کنیم و بیرون می ‌آییم، مثل دیگری باشیم که مطالعه می ‌کند؛ اینها را عبادت بدانیم.

سجده شکر کنیم، خیلی هم طول نمی ‌کشد، یک سر روی مهر می ‌گذاریم ولو ذکر هم نگوییم، چون در سجده شکر، ذکر لازم نیست؛ آن سجده تلاوت است که بعضی برای آن ذکر گفتند؛ حالا اگر خواستیم ذکر بگوییم «حمداً حمداً حمداً، شکراً لله» خیلی مایه ندارد؛ آدم دینی زندگی بکند غیر از تکلیفی زندگی کردن است.

آدم بالأخره یک حساب و کتابی هم با ولی نعمت خود داشته باشد، اگر خدا توفیق داد آدم با این خاندان مأنوس بود، چه بهتر که این را رایگان از دست ندهد، فرمود: «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ».