باور به منجی؛ اشتراک ادیان الهی و غیرالهی

با فرارسیدن نیمه شعبان، موضوع مهدویت و حکومت جهانی حضرت ولیعصر(عج) در رسانه‌ها و محافل علمی و مردمی مورد توجه قرار می‌گیرد. با این حال، نکته کلیدی اینجاست که اعتقاد به منجی تنها محدود به ادیان الهی نیست؛ حتی در ادیان غیرالهی مانند بودیسم نیز این باور بهمنظور زنده نگه داشتن آیین‌ها و جلوگیری از فراموشی آنها وجود دارد. این اعتقاد دو کارکرد اصلی دارد: نخست، حفظ هویت دینی در گذر زمان و دوم، ایجاد امیدواری در پیروان برای ظهور قهرمانی که با تکیه بر تعالیم آن دین، ظلم را نابود کرده و عدالت و صلح جهانی را برپا خواهد کرد.

نقش سیاستمداران متعهد در پیشبرد آرمانهای مهدوی

جامعه آرمانی عصر ظهور، جامعه‌ای پیشرفته با محوریت عدالت اجتماعی، مبارزه با فساد و وحدت جهانی تحت حاکمیت توحید ترسیم شده است. اما تحقق این آرمان، صرفاً با شور عمومی یا برگزاری جشن‌های نمادین ممکن نیست. تجربه انقلاب‌های مردمی معاصر مانند بهار عربی در مصر، تونس و بحرین یا عدم حمایت مؤثر از مبارزات مردم فلسطین نشان میدهد که فقدان سیاستمداران و مدیران متعهد به ارزشهای دینی، موجب شکست یا انحراف جنبشهای مردمی شده است. در مقابل، نمونه موفق همگرایی جهانی در حمایت از غزه پس از ۷ اکتبر، نتیجه همراهی رهبرانی همچون شهدای سنوار، هنیه و نصرالله با مردم بود.

جمهوری اسلامی ایران به عنوان نماد جامعه دینی دارای قدرت سیاسی و دیگر جوامع علاقه مند به گفتمان مهدویت، باید برای تربیت سیاستمدارانی پیشگام و متعهد به قوانین الهی تلاش کنند. این چهره ها با اقدامات عینی خود، وجدان عمومی جهانیان را به قضاوت فراخواهند کشید و خواست عمومی برای پذیرش نظام سیاسی مهدوی را تقویت خواهند کرد. امید است با الهام از تجربه مقاومت فلسطین، تربیت نسل جدیدی از رهبران دینی و سیاسی، زمینه ساز تحقق حکومت عدل جهانی شود.