«اللَّهُمَّ افْتَحْ لِی فِیهِ اَبْوَابَ الْجِنَانِ وَ اَغْلِقْ عَنِّی فِیهِ اَبْوَابَ النِّیرَانِ وَ وَفِّقْنِی فِیهِ لِتِلاوَةِ الْقُرْآنِ یَا مُنْزِلَ السَّکِینَةِ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ».

خدایا در این ماه درهای بهشت‌هایت را به رویم باز کن، و درهای آتش دوزخ را به روزیم بربند، و به تلاوت قرآن موفقم بدار، ‌ای فرو فرستنده آرامش در دل مؤمنان.

شرح و تفسیر:

در این دعا، سالک از حضرت حق می‌خواهد که در این ماه مبارک، درهای بهشت را بر او بگشاید و درهای دوزخ را ببندد. «اللَّهُمَّ افْتَحْ لِی فِیهِ اَبْوَابَ الْجِنَانِ وَ اَغْلِقْ عَنِّی فِیهِ اَبْوَابَ النِّیرَانِ». این فراز، فراتر از معنای ظاهری بهشت و جهنم، ناظر بر ساحت درونی انسان است. قلب انسان یا بهشتِ آرامش و معرفت است یا جهنمِ تعلقات و شهوت. گشوده شدن درهای بهشت یعنی فراهم آمدن استعداد پذیرش انوار الهی، و بسته شدن درهای دوزخ یعنی زدوده شدن زمینه‌های سقوط در دام غرایز و غفلت. در ادامه، دعا به عنصر تلاوت قرآن اشاره می‌کند: «وَ وَفِّقْنِی فِیهِ لِتِلاوَةِ الْقُرْآنِ». تلاوت، نه فقط خواندن الفاظ، بلکه ورود به عوالم معنوی وحی است. قرآن، نور هدایت و صراط مستقیم است که دل را از تاریکی شک و وهم می‌رهاند. در پایان، بنده خداوند را با وصفی عمیق و روحانی می‌خواند: «یَا مُنْزِلَ السَّکِینَةِ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ»، زیرا تنها دل‌هایی که به حقیقت ایمان رسیده‌اند، از اضطراب آزاد و به سکینه‌ی ربانی نائل می‌شوند.