وقتی علیرضا فغانی، داور شناخته‌شده ایرانی‌الاصل، در پایان فینال جام جهانی باشگاه‌ها ۲۰۲۵، دست در دست دونالد ترامپ گذاشت، لبخند زد، مدالش را دریافت کرد و سپس عکس آن لحظه را با متنی همراه با تشکر در صفحه شخصی‌اش منتشر کرد، برای بسیاری از ایرانی‌ها چیزی در دلشان شکست.از نظر حرفه‌ای، فغانی کار خطایی نکرد. او سال‌ها پیش از ایران مهاجرت کرده، با بی‌مهری کمیته داوران ایران مواجه شده و از فهرست داوران بین‌المللی کشور هم خط خورده بود. در استرالیا زندگی و با پرچم آن کشور در رقابت‌های بین‌المللی قضاوت می‌کند و براساس دستورعمل‌ها موظف بود در مراسم رسمی پایانی حاضر باشد. حتی اگر نمی‌خواست، حضور نیافتن یا بی‌اعتنایی به این تشریفات ممکن بود برای جایگاه حرفه‌ای‌اش در استرالیا و فیفا دردسرساز شود.
اما این ماجرا فقط درباره تشریفات نبود. ماجرا درباره مردم سرزمینی بود که علیرضا فغانی از دل آن برخاسته؛ مردمی که در این سال‌ها تحت فشار تحریم‌های بی‌رحمانه دولت ترامپ بوده‌اند. تحریم‌هایی که نه فقط اقتصاد، که درمان، آموزش و امید بسیاری را نشانه گرفت.
مردمی که در جنگ ۱۲ روزه اخیر، بار دیگر داغ دیده‌اند؛ جنگی که در آن، حمایت کامل آمریکا از ماشین جنگی صهیونیست‌ها، خاطره زخم‌های کهنه را زنده‌تر کرد. برای این مردم، دیدن لبخند فغانی در کنار ترامپ، نه یک لحظه حرفه‌ای؛ بلکه لحظه‌ای غمناک بود و پرحسرت. پرحسرت برای نماندن فغانی در ایران و غمناک برای فراموش شدن حملات به وطن.
انتظاری که از فغانی می‌رفت، نه شکستن قواعد داوری بود و نه ژست‌های افراطی سیاسی؛ بلکه فقط اندکی همدلی انسانی. رفتاری که به مردم سرزمین مادری‌اش نشان دهد هنوز درد آن‌ها را می‌فهمد. حتی زبان بدن، سکوت یا پرهیز از انتشار تصاویر قدردانی و تشکر در صفحه شخصی، می‌توانست التیامی باشد بر دل‌هایی که درگیر رنج و بی‌عدالتی‌اند.
در دنیای امروز، بسیاری از چهره‌های بزرگ ورزش جهان، از گواردیولا تا صلاح و سایر ستاره‌های ورزشی، بارها نشان داده‌اند که حرفه‌ای‌گری می‌تواند با اخلاق انسانی هم‌زیست باشد. آنان در بزنگاه‌های حساس، به شکلی هوشمندانه، انسانی رفتار می‌کنند. برای همین است که انتظار از فغانی هم، انتظاری غیرمنطقی نبود.علیرضا فغانی بدون تردید یکی از پرافتخارترین داوران تاریخ فوتبال ایران است. اما گاهی، یک عکس، یک لبخند یا یک پست اینستاگرامی، می‌تواند تأثیری بیشتر از هزار سوت داوری داشته باشد. برای مردمی که او را از کوچه‌پسکوچه‌های خاکی شهرهایشان به قله‌های جهان رساندند، او هنوز «یکی از خودشان» است و شاید هنوز هم از او توقع دارند… توقعی ساده، انسانی، بی‌صدا… .