اما فصل بعد، همان داستان با شکل و شمایلی جدیدتر تکرار می‌شود. چرا؟ چون ما فقط به یک تکه از پازل نگاه می‌کنیم و کل تصویر را نمی‌بینیم.
واقعیت این است که دلال، تنها بازیگر این میدان نیست. او فقط یکی از قطعه‌های پازل بزرگ‌تری‌ است که در فوتبال ایران چیده شده است. قطعه‌هایی که اگر در کنار هم قرار نگیرند، این فساد شکل نمی‌گیرد. دلال فقط می‌تواند پیشنهاد بدهد، این مدیر باشگاه است که امضا می‌کند و وقتی مدیری در یک باشگاه دولتی، بدون پاسخ‌گویی واقعی، میلیاردها تومان خرج می‌کند و با یک استعفا یا عزل ساده از زیر بار هر مسئولیتی شانه خالی می‌کند، بدیهی است که فضا برای تخلف مهیاست.
وقتی یک باشگاه در یک پنجره نقل‌وانتقالاتی، ۱۰ بازیکن را از یک ایجنت می‌گیرد، این فقط به مهارت آن دلال برنمی‌گردد. پای منفعت مشترک و توافق‌های پنهان در میان است. قراردادهای بسته‌بندی‌شده، پاداش‌های نامرئی و هزینه‌هایی که از جیب باشگاه می‌رود اما معلوم نیست به جیب چه کسی می‌رسد، همگی قطعه‌های دیگر این پازل‌اند.
نکته اینجاست که برخلاف تصور عمومی، اگر اراده‌ای برای اصلاح وجود داشته باشد، این پازل به‌راحتی قابل رمزگشایی است. فدراسیون فوتبال سال‌هاست سامانه‌ای برای ثبت و مجوزدهی به ایجنت‌ها راه‌اندازی کرده؛ هر فعالیتی قابل ردگیری است و همه چیز ثبت و ضبط می‌شود. پس اگر واقعاً بخواهند پیگیری کنند، کار پیچیده‌ای نیست.
اما چرا این اتفاق نمی‌افتد؟ چون گویا منافع برخی، در همان تصویر ناقص و مبهم پازل گره خورده است. اگر این قطعه‌ها به‌درستی کنار هم چیده شوند، چهره‌هایی مشخص می‌شوند که ترجیح می‌دهند پشت‌پرده بمانند. درواقع، برخورد واقعی با فساد نقل‌وانتقالات یعنی به خطر افتادن منافع جمعی عده‌ای از مدیران، واسطه‌ها و تصمیم‌سازها و تا وقتی این منافع برقرار است، پازل ناقص و گنگ باقی می‌ماند تا تکه‌های اصلی‌اش گم یا پنهان شوند.
اگر واقعاً دنبال حل مسئله‌ایم، باید همه‌ قطعه‌های پازل را ببینیم؛ نه فقط دلال را. باید سراغ قراردادهای گمشده رفت، سراغ مدیران معزول، رسانه‌های خاموش و هیئت‌مدیره‌هایی که می‌دانند و نمی‌گویند.
فصل نقل‌وانتقالات فقط خرید و فروش بازیکن نیست؛ تصویری‌ است واضح از یک پازل معیوب در مدیریت ورزش ما و تا این تصویر کامل نشود، بازی هر سال ادامه دارد؛ فقط با بازیکنان جدیدتر و روش‌های زیرکانه‌تر.