به گزارش قدس خراسان، در روزهای اخیر، نوجوانان ایرانی با درخشش در المپیادهای جهانی ریاضی و زیست نشان دادند که ایران با وجود دشواری‌ها و از دست دادن دانشمندانش، مسیر پیشرفت علمی را با افتخار ادامه می‌دهد.
پای صحبت‌های این مدال‌آوران که دانش‌آموزان دبیرستان شهید هاشمی‌نژاد یک مشهد هستند، نشستیم تا درباره چگونگی طی کردن مسیرشان و رسیدن به قله افتخار جهانی گفت‌وگو کنیم.
احساس غرور با دیدن پرچم ایران
علی‌اکبر نوراللهی، دانش‌آموز سال یازدهم که موفق به کسب مدال طلای المپیاد جهانی زیست شده است، درباره چگونگی رسیدنش به این موفقیت می‌گوید: سال هشتم در دبیرستان متوسطه اول هاشمی‌نژاد یک درس می‌خواندم. آن زمان شناخت زیادی از المپیاد نداشتم. مدرسه همایش‌هایی را برگزار کرد و المپیادی‌های قدیمی آمدند و از تجربه‌هایشان درباره روند شرکت در المپیاد صحبت کردند. من در آن جلسه شرکت کردم و ترغیب شدم دست‌کم این مسیر را امتحان کنم؛ چون ورود به المپیاد برای دانش‌آموزان متوسطه اول مقدور نیست و شرکت در آن از سال دهم امکان‌پذیر است. به همین خاطر می‌خواستم پیش از رسیدن به سال دهم، تکلیفم را مشخص کنم و بدانم در کدام المپیاد می‌خواهم شرکت کنم. از ریاضی و زیست آغاز و پس از گذراندن کلاس‌ها در مدت چند ماه، در نهایت زیست‌شناسی را انتخاب کردم.
او با بیان اینکه ساعت درس خواندنم بستگی به مرحله‌ای داشت که پیش رویم بود، می‌افزاید: مراحل المپیادهای داخلی ابتدا تستی است. سپس در مرحله دوم سؤالات صحیح-غلط و کوتاه پاسخ است. مرحله سوم و چهارم المپیادها به این صورت است که یک دوره دو سه ماهه در تهران برگزار می‌شود و دانش‌آموزان کل کشور که در مراحل قبلی قبول شده‌اند، به باشگاه دانش‌پژوهان جوان می‌روند و آنجا کلاس‌ها را می‌گذرانند. در انتهای این دوره از همه درس‌هایی که گذرانده‌ایم، امتحان می‌گیرند و سپس با توجه به نتیجه‌ها بچه‌ها انتخاب می‌شوند تا به تیم چهار نفره برسیم. برای مراحل یک و دو اغلب روزی ۸ تا ۱۰ ساعت درس می‌خواندم؛ اما برای مراحل سه و چهار روزی ۱۵ تا ۱۶ ساعت مطالعه می‌کردم.
نوراللهی با اشاره به اینکه سطح آزمون‌های المپیاد داخلی از المپیاد جهانی بالاتر است، توضیح می‌دهد: محتوایی که دانش‌آموز ایرانی برای مرحله دوم المپیاد می‌خواند، منابع دانشگاهی است و پرسش‌هایی که مطرح می‌شود هم براساس حفظیات نیست؛ بلکه با محوریت تحلیل‌های گسترده و عمیق است؛ اما در المپیاد جهانی این گونه نیست و در آزمون آن چهار گزاره داده می‌شود که باید صحیح و غلط بودن آن را مشخص کنیم و تعداد مراحل تحلیلی خیلی کمتر از مواردی است که در المپیادهای داخلی به آن نیاز داریم.
دارنده مدال طلای المپیاد جهانی زیست درباره انگیزه‌اش از ورود به رقابت‌های المپیاد نیز خاطرنشان می‌کند: درس‌ها و کتاب‌های درسی که آموزش و پرورش برای دانش‌آموزان تدارک دیده، در حد و اندازه‌ای نبود که بتواند من را قانع کند. هنگامی که وارد المپیاد زیست شدم و منابع را دیدم، به نظرم خیلی جذاب آمد. به همین خاطر فکر می‌کردم حیف است اگر وارد این مسیر نشوم. البته در کنار این موضوع، مزایای المپیاد هم در انگیزه من دخیل بود.
او در پاسخ به این پرسش که آیا قصد مهاجرت داری نیز بیان می‌کند: به مهاجرت فکر کرده‌ام؛ اما به این نتیجه رسیدم که اگر کسی مهاجرت کند، خیلی وضع زندگی خوبی نخواهد داشت. جدا از مسائل اعتقادی و موارد دیگر، انسان به کشور خودش خدمت کند، خیلی بهتر از کشور دیگری است.
این دانش‌آموز مشهدی درخواستش از مسئولان را این گونه مطرح می‌کند: از مسئولان کشور خواهش می‌کنم همان‌طور که تا دوره ریاست جمهوری آقای احمدی‌نژاد، نخبگان المپیادی را با بورسیه دولت به دانشگاه‌های برتر دنیا می‌فرستادند تا فناوری و علم خاصی را یاد بگیرند و آن علم را در کشور خودشان ترویج کنند، مسئولان دولت دوباره این اتفاق را رقم بزنند.
نوراللهی با بیان اینکه قصدم این است پزشکی دانشگاه تهران را بخوانم، برای انتخاب تخصص هنوز زود است و باید تجربه لازم را کسب کنم تا بتوانم در این زمینه تصمیم بگیرم، یادآور می‌شود: رسیدن به مدال طلای المپیاد زیست، نتیجه غایی است که یک دانش‌پژوه آن هم پس از سه چهار سال کار شبانه‌روزی می‌تواند به آن برسد و بی‌شک رفتن روی سکوی جهانی و گرفتن مدال از کمیته جهانی حسی داشت که قابل توصیف نیست.
او می‌افزاید: پس از المپیاد جهانی هر وقت پرچم ایران را می‌بینم، حس غرور به من دست می‌دهد و در چشمانم اشک حلقه میزند و به ایرانی بودنم افتخار می‌کنم؛ چرا که توانسته‌ام پرچم کشورم را تا اندازه‌ای که برایم مقدور بود، بالا ببرم و موجب افتخار کشور شوم.
دارنده مدال طلای المپیاد جهانی زیست درباره پیشنهادش به همسن و سالانش نیز می‌گوید: به نظرم اگر می‌خواهند وارد رقابت‌های المپیادی شوند، خیلی جدی به آن و به علایق و توانمندی‌هایشان فکر کنند. در این زمینه نباید دودل باشند و این طور شود که المپیاد را شروع کنند و سپس وارد مسیر کنکور شوند. به طور کلی دودل نباشند؛ چرا که این دو راه جداگانه بوده و تغییر مسیر در این زمینه کار خیلی سختی است. به همین خاطر تصمیمشان را از همان ابتدا بگیرند و روی یک مسیر تمرکز کنند.
دوستی علمی سبب پیشرفت دانش‌آموزان می‌شود
محمدرضا عطاران‌زاده، دانش‌آموز پایه یازدهم توانست در رقابت‌های المپیاد جهانی تنها با یک نمره اختلاف، مدال نقره المپیاد جهانی ریاضی را در استرالیا کسب کند. او درباره روند رسیدنش به المپیاد جهانی اظهار می‌کند: دانش‌آموز پایه نهم بودم که دایی‌ام مشوقم شد و در کلاس‌های المپیاد مدرسه شرکت کردم. زمانی که دانش‌آموز پایه دهم بودم، در مرحله نخست شرکت کردم و برای ورود به مرحله دوم قبول شدم. سپس به مرحله کشوری رسیدم و دوره تابستان را شرکت کردم و آزمون کشوری را دادم. در این آزمون مدال طلای کشوری را کسب کردم. در ادامه در اردویی که برای مدال‌آوران طلا برگزار می‌شود، حضور یافتم و در آن سال در آزمون انتخابی تیم ملی ایران قبول نشدم و به تعبیری جزو ۶ نفر اول نبودم. سال بعد زمانی که دانش‌آموز کلاس یازدهم بودم، جزو ۶ نفر نخست شدم و به مسابقات جهانی رفتم.
او که در آینده نزدیک علاقه‌مند به ادامه تحصیل در رشته ریاضی محض دانشگاه صنعتی شریف است، عنوان می‌کند: سطح مسابقات جهانی بالاست و حدود ۶۰۰ نفر از بیش از ۱۰۰ کشور شرکت می‌کنند. تیم ایران هم شرایط خوبی دارد و رتبه‌های خوبی در این المپیاد کسب می‌کند.
دارنده مدال نقره المپیاد جهانی ریاضی درباره کاربرد ریاضی در زندگی روزمره خاطرنشان می‌کند: در زندگی روزمره انتظاری نداریم که ریاضی پیشرفته به کار بیاید؛ اما آماده شدن برای المپیاد ریاضی و حل مسئله، ذهن انسان را باز می‌کند و می‌تواند با دید بهتری به مسائل نگاه کند.
عطاران‌زاده درباره آمادگی شرکت در المپیاد نیز بیان می‌کند: آمار دقیقی از تعداد ساعت‌هایی که درس می‌خواندم، ندارم و به طور کلی برنامه دقیقی هم در این زمینه نداشتم. تنها سعی می‌کردم تا بیشترین اندازه‌ای که می‌توانستم، درس بخوانم. اگر بخواهم به صورت میانگین بگویم، حدود ۶ تا ۷ ساعت در روز درس می‌خواندم.
این دانش‌آموز مشهدی به همسن و سالانش توصیه کرد اگر دوست دارند در زمینه مسابقات المپیاد موفق شوند، سعی کنند با کسانی که مثل آن‌ها شرایط مشابهی دارند، دوست شوند و به هم در این زمینه کمک کنند تا این دوستی علمی موجب پیشرفتشان بشود.
او درباره حسش زمان کسب مدال جهانی نقره ریاضی خاطرنشان می‌کند: از اینکه مدال نقره المپیاد جهانی را برای ایران کسب کردم و برای کشورم افتخار آفریدم، خوشحالم؛ اما لحظه دریافت مدال از اینکه در این رقابت‌ها به خاطر یک نمره، مدال طلا را از دست دادم، ناراحت بودم که کاش تمرکز بیشتری داشتم و می‌توانستم افتخارآفرینی بیشتری را برای کشورم رقم بزنم.
ریاضی کم‌کم جذاب شد
محمدسجاد معماری، دانش‌آموز پایه دوازدهم مدال نقره المپیاد جهانی ریاضی را کسب کرده است. او نیز درباره روند رسیدنش به این جایگاه می‌گوید: از سال دهم در کلاس‌های المپیاد مدرسه شرکت کردم. همان سال در دوره تابستان قبول شدم و مدال نقره کشوری را گرفتم. سال یازدهم تلاشم را ادامه دادم و در تابستان مدال طلای المپیاد کشوری ریاضی را کسب کردم. از آبان تا اردیبهشت در دوره آموزشی شرکت کردم که برای کسانی که مدال طلای المپیاد را کسب کرده‌اند، برگزار شد. در آزمون انتخابی تیم ملی نیز توانستم جزو ۶ نفر نخست باشم. در ادامه مسیر در المپیاد جهانی در استرالیا نیز توانستم مدال نقره را کسب کنم.
معماری یادآور می‌شود: معمولاً از ساعت ۷ تا ۱۴ مدرسه بودم و عصرها هم برخی اوقات در خانه و بعضی وقت‌ها در سالن مطالعه مدرسه درس می‌خواندم. مطالعه گاهی تا ۱۰ شب ادامه پیدا می‌کرد و گاهی زودتر از این ساعت درس خواندن را تمام می‌کردم. به صورت میانگین ۶ تا ۸ ساعت در روز درس می‌خواندم.
دارنده مدال نقره المپیاد جهانی ریاضی درباره انگیزه‌اش از شرکت در المپیاد ریاضی عنوان می‌کند: اوایل انگیزه‌ام برای شرکت در المپیاد، معافیت از شرکت در کنکور بود؛ اما در ادامه مسیر، درس‌ها نیز جذاب و انگیزه‌ام یادگیری ریاضی شد.
دارنده مدال نقره المپیاد جهانی ریاضی با اشاره به اینکه آزمون جهانی از نظر سختی و کیفیت برگزاری در سطح بالایی قرار داشت، ادامه می‌دهد: سطح علمی دانش‌آموزان ایران بالاست،؛ چرا که آموزش‌های داخلی خوب پیش می‌روند و افراد زیادی کمک می‌کنند تا سطح تدریس و آزمون‌ها بالاتر برود.
او با بیان اینکه حس غرور و افتخار دارم که توانستم این موفقیت را به همراه دوستانم برای کشورمان کسب کنم، عنوان می‌کند: برای آینده هنوز تصمیم قطعی در مورد انتخاب رشته نگرفته‌ام. به برنامه‌نویسی هم علاقه‌مند هستم؛ اما هنوز بین ریاضی محض، مهندسی کامپیوتر و مهندسی برق دانشگاه صنعتی شریف مردد هستم.
نظر شما