در عاشورا سوگواری می‌کنیم، اما تنها برای اشک نیست؛ اینجا پیمانی است که بار دیگر بسته می‌شود، و ارزش‌هایی است که دوباره زنده می‌گردد.
در اربعین اندوه، به حرکت بدل می‌شود؛ یاد، به راه. میلیون‌ها دل، با پای پیاده روانه‌ی کربلا می‌شوند تا بار دیگر، با جان و جانانه، در پروژه‌ی حسینی مشارکت کنند.
کربلا، دیگر تنها یک حادثه‌ی تاریخی نیست.
اینک تبدیل شده است به:
آگاهی همیشه‌بیدارِ عاشورا
وجدانی همواره‌تپنده‌ی اربعین
و راهی روشن به‌سوی بعثت نو، هنگام بازگشت پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)
امروز، کربلا پنجره‌ای است به فهم ژرفِ بعثت نبوی؛
"عاشورا"، چشمان ما را بر حقیقت حق و باطل می‌گشاید،
و "اربعین"، وجدان جمعی را به تصویر می‌کشد، و حس تعلق را ژرف‌تر می‌سازد.
در این بستر دوگانه، انسان مهیّا می‌شود برای گام‌نهادن در بعثت دوم؛ آنجا که پیامبر بازمی‌گردد، و حسین (علیه‌السلام)، استمرار طبیعی آن بعثت و زمینه‌ساز شکوفایی آن خواهد بود.
خداوند فرمود: ﴿هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدیٰ وَدِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ وَلَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ﴾
از این‌رو، جای شگفتی نیست اگر پیامبر (ص) فرمود: «حسین از من است و من از حسینم»، چرا که حسین، حلقه‌ی پیوند میان بعثت نخستین و رجعت آینده است...
و کلید رمزگشایی از تمام طرح الهی.