منوچهر اقبال تحصیلات ابتدایی را در مشهد و تحصیلات متوسطه را در مدارس ثروت و دارالفنون تهران به پایان برد. اقبال در ۱۳۰۵ عازم اروپا و در سال ۱۳۱۱ به‌عنوان متخصص امراض عفونی از دانشگاه پزشکی پاریس دانش‌آموخته شد. وی در همین سال با یک دختر مسیحی فرانسوی ازدواج کرد. منوچهر اقبال پس از بازگشت به ایران، نشان درجه۲ علمی گرفت و در مهر ۱۳۱۲ به خدمت سربازی رفت.با صعود رزم‌آرا به نخست‌وزیری، اقبال به کابینه راه نیافت و توسط شاه به‌عنوان استاندار آذربایجان، راهی این خطه شد. در دوران دولت دکتر مصدق، اقبال متصدی شغلی نبود و تنها در دانشگاه تدریس می‌کرد. او پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ به تهران بازگشت و به دستور شاه، سناتور شد و در ۱۸ دی ۱۳۳۳ ریاست دانشگاه تهران را به‌عهده گرفت. وی در ۱۲خرداد ۱۳۳۵ وزیر دربار شد. منوچهر اقبال در ۱۵فروردین ۱۳۳۶ پس از حسین علا به نخست‌وزیری رسید. دولت اقبال به‌سرعت به‌عنوان یک دولت مطیع شاه شهرت یافت. روی کار آمدن وی در نتیجه نارضایتی مقامات آمریکایی از دولت علا بود. تأسیس حزب ملیون به امر شاه و به دبیرکلی اقبال، تشکیل کنفرانس پیمان سنتو به ریاست شاه در تهران، مذاکره با رژیم صهیونیستی برای ایجاد رابطه «دو فاکتو» و شناسایی این رژیم و حمله تبلیغاتی جمال عبدالناصر به ایران و قطع روابط سیاسی تهران و قاهره ازجمله رویدادهای دوران نخست‌وزیری منوچهر اقبال بود. اقبال در آبان ۱۳۴۲ به‌عنوان مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران منصوب شد. او تا آخر عمر در این پست باقی ماند و در آذر ۱۳۵۶ درگذشت.