به گزارش قدس آنلاین، مهدی مهدوی‌کیا. کاپیتان محبوبی که می‌توانست با شکوه و احترام از فوتبال کنار برود، اما در دوران حضور یحیی گل‌محمدی پایان کارش به شکلی تلخ و پر از دلخوری رقم خورد. صحنه‌ای که هیچ پرسپولیسی دوست ندارد دوباره تکرار شود.امروز اما نشانه‌ها شبیه همان روزهاست.
این بار نوبت به وحید امیری رسیده؛ بازیکنی که سال‌ها نه‌فقط یک فوتبالیست، که نماد تعصب و آرامش برای پرسپولیس بوده است. او در تمام این سال‌ها هر جا که نیاز بود بازی کرد، بدون غرور، بدون حاشیه و همیشه در خدمت تیم. اما حالا در آخرین سال‌های فوتبالش، تصویر او در سکوت و تنهایی کنار زمین تمرین، برای هواداران چیزی جز یک زخم تازه نیست.بله، فوتبال حرفه‌ای است و مربی حق دارد بر اساس تاکتیک و آینده‌نگری تصمیم بگیرد.
اما حرفه‌ای‌گری فقط به لیست هجده‌نفره و ترکیب اصلی محدود نمی‌شود؛ حرفه‌ای‌گری یعنی مدیریت شایسته پایان کار بزرگان. یعنی اگر قرار است کاپیتان دیگر جایی در میدان نداشته باشد، دست‌کم با احترام و قدردانی بدرقه شود، نه با بی‌توجهی و غربت.پرسپولیس باشگاهی است که افتخار و خاطره‌هایش با نام قهرمانانش گره خورده است.
اگر این چرخه تلخ در مدیریت خداحافظی‌ها ادامه پیدا کند، نه‌تنها میراث بزرگان خدشه‌دار می‌شود، بلکه الگویی غلط برای نسل‌های بعدی ساخته خواهد شد.وحید امیری سزاوار احترام است؛ همان‌قدر که مهدوی‌کیا سزاوارش بود. کاش این بار، پایان قصه شبیه گذشته نباشد.
نظر شما