اینجا دیگر خدمت، تنها وظیفه بزرگسالان نیست؛ کودکانی با لباس خادم یاری و دستان کوچک، لیوان‌های شربت را با شوق و ذوق به زائران تقدیم می‌کنند و امیدوارند تا این خدمت به دل و مهر امام‌شان بنشیند. این‌ کودکان لحظه‌ای که نگاهشان با نگاه زائران گره می‌خورد، لبخندی از سر رضایت بر لب‌هایشان جا خوش می‌کند و گویی همه طراوت کودکی در این صحن معنوی، جاری می‌شود.
علی، زائر خردسال که همراه خانواده‌اش در صف شربت ایستاده، با شوق لیوان را از دست هم‌سن‌وسالش می‌گیرد و بی‌درنگ می‌گوید: وای چقدر چسبید، چون در بهترین جای دنیا خوردم شیرینی‌اش فراموش نمی‌شه.
همان لحظه، نگاه‌های پر ذوق و اشتیاق دیگر کودکان زائر هم حکایت از همین حس کودکانه دارد که کمتر می‌توان در ازدحام این روزها دید.
محمدحسین ذوالفقاری خادمیار نوجوانی، که تازه نخستین تجربه خدمتش را پشت سر می‌گذارد، با صدای آرام اما پر از شوق می‌گوید: وقتی زائرها از دست من شربت می‌گیرن و تشکر می‌کنن، احساس می‌کنم خود آقا امام رضا(ع) از من تشکر می‌کند و این بهترین لحظه زندگی‌ام است.
در این میان، حضور کودکان زائر که با ذوق و اشتیاق در صف ایستاده بودند تا از هم‌سن‌وسالان خود شربت بگیرند، صحنه‌ای کم‌نظیر از هم‌دلی و معنویت می‌آفریند. برق نگاه آنان، لبخند خادمیاران نوجوان و فضای معنوی صحن پیامبر اعظم(ص) در روزهای پر ازدحام دهه آخر صفر، ترکیبی از طراوت، ایمان و امید را در دل‌ها زنده می‌کند.
صحن پیامبر اعظم(ص) امروز، نه تنها محل گذر زائران، که صحنه‌ای از هم‌نشینی ایمان و کودکی است؛ جایی که نوجوانان خادم یار نشان دادند خدمت به امام رضا(ع) سن‌وسال نمی‌شناسد. شیرینی شربتی که به نام امام جواد(ع) میان زائران توزیع می‌شود، از طعم آن فراتر رفته و به یاد و خاطره‌ای ماندگار از دهه پایانی صفر بدل شده است.