کلیدواژه «بنی‌صدر» اشاره به «طرح عدم کفایت سیاسی» دارد که رسایی پیش از این، درباره مسعود پزشکیان مطرح کرده بود.
در متن تازه حمید رسایی، به زعم نگارنده، چند جفا جا گرفته است. از جفا در حق رئیس جمهور محترم که بگذریم، نخستین جفا و مهم‌ترینشان، طرح بی‌دلیل مسائلی است که می‌تواند انسجام جامعه را خدشه‌دار کند؛ انسجامی که به بهای تاریخی نبرد ۱۲روزه فراهم آمد و به ویژه بر عهده اهالی سپهر سیاست است که در مقام پاسداشت مردانگی مردم، از این همدلی دفاع کنند؛ همان «ایستادگی ملت در کمال قوت و قدرت در جنگ تحمیلی دوم که باعث عظمت ویژه و عزت مضاعف ملت ایران در چشم جهانیان» شد و رهبر معظم انقلاب هم دیروز در آغاز سخنان خود به آن اشاره و تأکید کردند.
دومین جفایی که در نوشته حمید رسایی جا گرفته، طرح خطرناک دوگانه‌ای غیرواقعی است به نام «رأی مردم- رأی حکومت». تجربه موفق مدل سیاسی «جمهوری اسلامی»، با سازوکارهایی که برگرفته از متن صریح دین مبین است، از پیشامد این دوگانه جلوگیری کرده است.
تجربه عملی این دهه‌ها هم به درستی نشان داده در این ساختار، دوگانه‌ای از این دست، جایی ندارد و مجالی برای بروز نمی‌یابد. آنچه مردم انتخاب می‌کنند، همانی است که امام جامعه آن را تنفیذ و تأیید می‌کنند.
آنچه حمید رسایی در قالب خاطره‌ای از «محسن رفیق‌دوست» می‌گوید، طرح همین دوگانه‌ای است که به گونه‌ای جفاکارانه به بنیان‌گذار کبیر جمهوری اسلامی نسبت داده شده است و البته امتداد آن، تا رهبر فرزانه انقلاب هم می‌رسد؛ همان‌ها که حمید رسایی با عنوان «امامین انقلاب» از ایشان یاد کرده است.
همین بخش از نوشته حمید رسایی، در پس خود، واقعیت پنهان دیگری هم دارد ‌که از قضا ظاهراً بغض حمید رسایی و دیگر رسایی‌های ریز و درشت، درست از همان‌ جا می‌آید و آن اینکه این آدم‌ها و گفتمان نارسایی که دارند، هیچ‌ گاه نتوانسته در نزد مردم، در نزد آرای مردم و در صندوق‌های رأی، جایی برای خودش دست و پا کند و جایگاهی بیابد.
این همان چیزی است که این جماعت را سال‌هاست آشفته کرده و برآشفته.
اجازه بدهید قصه‌ای هم بنویسم و بگذرم. در ادبیات عرب، حکایتی وجود دارد درباره برادر حاتم طایی. حاتم طایی، بزرگِ قبیله «طی» بود و به خاطر بخشش‌های فراوانش، زبانزد همه اعراب. برادر حاتم طایی که می‌خواست در شهره‌ بودن، دیده‌ شدن و جایگاه داشتن گوی سبقت را از برادرش برباید، مانده بود چه بکند؛ او نه توان ذاتی برای سخاوت داشت و نه فضیلت دیگری که با پافشاری بر آن، برای خود گفتمان گلوگیری دست و پا کند و اعتبار و آبرویی بخرد. برادر حاتم طایی، روزها و روزها اندیشید تا بلکه بتواند راهی بیابد که یک‌شبه در جهان عرب و در نزد آرا و افکار مردم، مَثَل بشود و جایی بیابد؛ سرانجام به گفته راویان به آنچه می‌خواست رسید؛ آن هم با همان تمهیدی که در تاریخ آمده است!
به زعم نگارنده، جامعه برای حفظ همدلی خود، باید بیشتر از پیش مراقب برادران حاتم طایی باشد.