امروزه شغل بیشتر مردم این شهر زیبا، ماهی‌گیری و پیله‌وری است، اما در گذشته شغل اغلب مردم در گروک پارچه‌بافی بوده و حدود ۵۰سال پیش بیش از ۱۰۰کارگاه پارچه‌بافی در این منطقه وجود داشته است. به زبان مردم محلی به کارگاه‌های پارچه‌بافی «کورگا» می‌گفتند که با تحول صنعت و دنیای پارچه‌بافی این کورگاها جمع شدند.
از آثار تاریخی و گردشگری گروک می‌توان به معبدی به نام معبد عشاق اشاره کرد که داستانی بسیار غم‌انگیز در پشت این بنای زیبا وجود دارد.
داستان عشاق گروک
همان طور که از نام بنا مشخص است، اینجا به پاسداشت عشق بنا شده و بر اساس تاریخ مکتوب متعلق به زمان صفویان است.
معبد عشاق گروک آرامگاه دو جوان عاشق است که به گفته مردم محلی عشق آن‌ها به سرانجام نرسید. میرمحمد سالار تاج‌الدین و بی‌بی سعده یا حریره از دو طایفه متفاوت و البته متخاصم بودند. در روزگار جوانی به هم دل می‌بندند. زمانی که خانواده و اقوام از این موضوع آگاه می‌شوند، مخالفت‌هایشان شروع می‌شود. مخالفت طوایف با عشق این دو جوان شدت می‌گیرد و در نهایت منجر به مرگ آن‌ها می‌شود. در برخی روایت‌ها گفته می‌شود میرمحمد در خواب به پدرش وصیت می‌کند زمانی که از این دنیا رفت، تابوتش را بر شتری گذاشته و رها کنند. گویا حریره نیز چنین درخواستی از خانواده خود داشته است.
زمانی که دو جوان عاشق از این دنیا رفتند، پیکر بی‌جان آن‌ها را روی شتری سوار کرده و به سوی مقصد نامعلوم راهی می‌کنند. به نقل از گذشتگان، شترها در دو مکان متفاوت روی زمین می‌نشینند اما بلافاصله برمی‌خیزند و نهایتاً در مکانی که امروز معبد عشاق قرار دارد، در بالای تپه‌ای نشسته و دیگر برنمی‌خیزند. پیکرهای بی‌جان این دو عاشق در همان مکان رها می‌شوند.
بعدها اقوام و خانواده دو جوان عاشق بنای یادبودی روی مزار آن‌ها ایجاد می‌کنند. در این مکان که تقریباً بیابانی بی‌آب و علف بوده، تنها شتر زندگی می‌کرده است، برای همین برای ساخت یادبود عشق از شیر شتر استفاده کرده‌اند.
سبک معماری
در معماری این بنا نقوش برجسته‌ای دیده می‌شود که بسیار زیبا روی دیوارها نقش بسته‌اند. گویی تمامی نقوش دست در دست هم داده‌اند تا قدرت عشق را برای بازدیدکنندگان نشان دهند. گچ‌بری‌ها و نقوش برجسته بنا در اوج هنرمندی ساخته شده و برای تزئین روی دیوارهای داخلی ظروف چینی و سفالی چسبانده شده بود.
عبارتی به صورت برجسته روی دیوار معبد دیده می‌شود که درود و سلام بر پیامبر(ص) و ائمه اطهار(ع) است. نقش برجسته‌ها به‌صورت نقوش دایره‌ای و لعابی و خطوط برجسته نستعلیق و ثلث از آیات و احادیث منقوش در بالا و اطراف در و پنجره‌ها، همه نشانه‌هایی از معماری سلسله بزرگ صفویان دارند. پنجره‌های بنا طاق دارند و به‌صورت مستطیل و حلزونی شکل ساخته شده‌اند.
در نمای داخلی آن، طاق جناغی زده شده و ارتفاع از کف ۱۲۰ سانتیمتر و دهانه طاق‌ها و عرض ورودی بنا ۶۰ سانتیمتر است. اطراف در ورودی حجاری‌های تزئینی وجود داشته که در حال حاضر تنها آثار کمرنگی از آن‌ها باقی مانده، در واقع این معبد در سال ۱۳۸۶ جزو آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
نظر شما