ایشان فرمودند: «دوستانی از مسئولان کشور که با مردم حرف می‌زنند، راوی قدرت و قوت و امکانات کشور باشند... راوی ضعف‌ها نباشند. بله، ما ضعف داریم، نقص داریم، کمبود داریم؛ کدام کشور ندارد؟ لکن قوت‌هایی داریم، توانایی‌هایی داریم، کارهایی شده، تلاش‌هایی شده؛ این‌ها را روایت کنیم و به مردم بگوییم. هم مطبوعات در این زمینه مسئول‌اند، هم صدا و سیما مسئول است و بیش از همه خود مسئولان دولتی مسئول‌اند که وقتی جلو مردم پشت آن بلندگو قرار می‌گیرند، راوی ضعف و ناتوانی و ناامیدی و مانند این‌ها نباشند...».
اگر این بیانات را در کنار مطالبات رهبر معظم انقلاب در زمینه مشکلاتی مثل بزرگ بودن دولت و وجود دستگاه‌های اداری غیرضرور، قطع برق واحدهای تولیدی، مشکلات مربوط به کالاهای اساسی از جمله کمبود در ذخیره‌سازی، انحصار واردات، تورم در این کالاها و دغدغه مردم نسبت به افزایش قیمت کالاها، مشکل مسکن و اسراف در بخش‌های اداری ببینیم، متوجه می‌شویم مطالبه رهبر معظم انقلاب در زمینه بیان نقاط قوت، به معنای نادیده انگاشتن نقاط ضعف نیست، چنان که خود ایشان هر دو سمت ماجرا را دیده‌اند. آنچه تعادل‌بخش این نگاه است، دیدن نقاط ضعف و بیان آن‌ها با رعایت این چند شرط مهم است:
۱- نگاه یکسویه وجود نداشته باشد. هم نقاط ضعف را ببینیم و هم نقاط قوت را. تمرکز صرف برنقاط ضعف موجب فرو افتادن به ورطه سیاه نمایی وناامیدسازی می شود.
۲- بیان نقاط ضعف صرفاً در سطح تبیین مشکلات و کمبودها نباشد، بلکه به ویژه به عنوان مسئول، چگونگی کاستن از مشکلات و یا رفع آن‌ها نیز بیان شود وشرایط بن بست گونه وغیر قابل حل برای مسائل کشور تصویر نشود.
۳- عنصر روایت‌گری و چگونگی بیان نقاط قوت و ضعف مورد توجه قرار گیرد. در زمینه نقاط ضعف گفتیم بدون ارائه راهکار حل مشکلات نباید به سراغ تبیین نقاط ضعف رفت، اما در زمینه نقاط قوت نیز ملاحظاتی وجود دارد که مهم‌ترین آن‌ها، بیان هنرمندانه و صادقانه نقاط قوت بدون درافتادن در نگاه تبلیغاتی و کلیشه‌ای است. به ویژه تغییر نگاه سنتی در عرصه رسانه های رسمی و تمرکز برتوان فکرهای جدید ونیروهای خلاق در حوزه رسانه های غیر رسمی مؤثر است.
۴- در نهایت مهم‌ترین ملاحظه در بیان مشکلات، تلاش برای اجماع‌سازی از مسیر درک مشترک، حساسیت جمعی و ادبیات نزدیک به هم میان مسئولان و مردم برای مواجهه با چالش‌هاست. بنابراین برای اینکه ببینیم روایت ما از نقاط ضعف و بیان مشکلات مسیر سیاه‌نمایی و ناامیدسازی را طی می‌کند یا مسیر اصلاح و مطالبه، باید ببینیم تبیین مشکلات با چه رویکردی صورت می‌گیرد؟ به شکل سیاسی و با هدف تخریب سراغ مسئله می‌رویم یا مسئله را فراتر از عملکرد فلان دولت و فلان مسئول و به عنوان مسئله‌ای ملی می‌بینیم و مقتضیات و محدودیت‌های حوزه اجرا را نیز درک می‌کنیم.
اگر هدف ما از بیان معضلات، اجماع‌سازی میان نخبگان، توده مردم و دستگاه‌های مسئول باشد باید حتماً رویکردی دلسوزانه، غیرجناحی و همه‌جانبه‌نگر بر مطالبه حاکم باشد تا به نتیجه برسیم.