الهه ضمیری- خبرنگار تحریریه جوان قدس: بسیاری از افراد به ندرت واقعاً به یکدیگر گوش می‌کنند. آنها درگیر گوش دادن کاذب می‌شوند. در گوش کردن کاذب، قصد شما درک کردن، لذت بردن، و یا کمک کردن نیست، بلکه قصد شما با یک یا چند تا از موانع متعدد گوش کردن که به آن اشاره می‌کنیم، آلوده میشود.
متیو مک‌کی، دیویس و فنینگ، در سال ۱۹۸۳، تکنیک شناسایی، ارزیابی و غلبه بر موانع گوش دادن را معرفی کردند.
در حالی که گزارش زیر را مطالعه میکنید، سعی کنید موانعی را که برای اجتناب از گوش دادن به حرفهای نزدیکانتان در طول روز به کار می‌برید، شناسایی کنید.
موانع گوش دادن
۱-ذهن خوانی: وقتی نسبت به آنچه فرد مقابل می‌گوید، بی توجه یا بی اعتماد هستید و در عین حال سعی میکنید معنای واقعی حرف او را بفهمید، در واقع در حال ذهن خوانی هستید. کسانی که ذهن خوانی می‌کنند، معمولاً به حالت‌های ظریف فرد مقابل، مانند لحن صدا، حالت چهره و وضعیت بدنی، اهمیت بیشتری می‌دهند و در سایه‌ی حدس های خود، محتوای واقعی گفته های او را نادیده می‌گیرند.
ذهن خوانی باعث از بین رفتن احساس تعلق و صمیمیت بین افراد میشود. زیرا به خاطر امور خیالی، مسائل بدیهی را نادیده می‌گیرید.
۲-مرور ذهنی: در اینجا به قدری به مرور ذهنی چیزی که بعداً می‌خواهید بگویید، مشغول می‌شوید که هرگز واقعاً آنچه را که فرد مقابل می‌گوید، نمی‌شنوید. گاهی اوقات ممکن است زنجیره‌ی کاملی از (بعد او خواهد گفت... ت. ، آن وقت من خواهم گفت...) در ذهن شما شکل بگیرد.
۳-گوش دادن انتخابی: گوش دادن انتخابی به این معنی است که شما به برخی از چیزها گوش میکنید و به برخی دیگر گوش نمی‌دهید. برای مثال ممکن است به نشانه های عصبانیت، غمگینی یا اضطراب فرد مقابل گوش دهید، ولی وقتی احساس میکنید که او سرحال است و انتظار نمی رود که با آشفتگی هیجانی واکنش نشان دهد، گوش کردن را متوقف می کنید.
هم چنین گوش دادن انتخابی باعث میشود که چیزهایی را که نمی‌خواهید بشنوید، نشنوید. برای مثال، ممکن است گوشهای شما فقط تا زمانی خوب کار کنند که همسرتان شروع به صحبت درباره خانواده‌ی خودش یا مهاجرت به شهر دیگر میکند.
٤-قضاوت کردن: قضاوت کردن به این معنی است که شما گوش کردن به فرد مقابل را به دلیل قضاوت منفی متوقف میکنید یا فقط برای سرزنش کردن و زدن برچسب منفی به او گوش میکنید. اگر فکر کنید که فرد مقابل، احمق، متعصب یا دیوانه است، گوش کردن را متوقف میکنید، یا فقط برای جمع‌آوری شواهد بیشتر در مورد حماقت یا دیوانگی او، به حرف‌هایش گوش میکنید.
۵- خیال پردازی: هر کسی ممکن است دچار حواس‌پرتی شود. وقتی برای سالیان طولانی با کسی زندگی میکنید یا او را می‌شناسید و با او رفت‌وآمد دارید، ممکن است به راحتی گوش دادن به او را متوقف کنید و درگیر خیال پردازی‌هایتان شوید. اگر توجه کردن به فرد مقابل برای شما سخت است، این میتواند یک نشانه‌ی خطر باشد، مبنی بـر ایـن کـه شـما از برقراری ارتباط با او و یا از برخی مسائل دیگر، اجتناب میکنید.
۶- نصیحت کردن: فرد مقابل شما به سختی میتواند یک جمله‌ی کامل بگوید، چون خیلی زود شروع به نصیحت کردن میکنید. کنجکاوی شما برای یافتن یک راه حل درست و میل به درست کردن همه چیز، شما را از شنیدن حرفهای او و درک نیاز او به شنیده شدن، غافل میکند.
۷-یکی به دو کردن: شما فقط برای مخالفت کردن، جروبحث کردن و مباحثه کردن گوش میکنید؛ بنابراین موضعی را اتخاذ کرده و بدون توجه به این که فرد مقابل چه می‌گوید، از آن دفاع میکنید. در بسیاری از روابطِ مشکل‌دار، یکی به دو کردن یا جر و بحث کردن، سبک ارتباطی رایج است.
۸-حق به جانب بودن: این مانع، شما را از گوش دادن به هر چیزی که حا ی از آن است که شما صد در صد کامل نیستید، باز میدارد. برای اجتناب از هر چیزی که نشان دهنده‌ی اشتباه شما باشد، دروغ می گویید، دادوفریاد میکنید، موضوع بحث را عوض میکنید، دست به توجیه می‌زنید، طفره می‌روید، بهانه می‌آورید، تهمت می‌زنید و یا به شیوه‌های دیگر، از انتقاد فرار میکنید.
۹-منحرف کردن بحث: هر وقت صحبت راجع به شخص شما یا تهدید کننده باشند، خیلی زود موضوع را عوض کرده و یا آن را به شوخی می‌گیرید. در واقع با عوض کردن موضوع و شوخی کردن، از گوش دادن به نگرانی‌های فرد مقابل‌تان اجتناب میکنید.
۱۰- تسلی دادن: در این حالت، خیلی زود با گفته‌های فرد مقابل، موافقت میکنید. به محض این که او تردید، ناراحتی و نگرانی خود را درباره‌ی چیزی ابراز میکند، شما با گفتن این که «بله... حق با شما است ... می‌دانم... م. متأسفم... م. درستش میکنم.» وسط حرف او می‌پرید. شما به قدری نگرانِ خوب، حمایتگر و همنوا بودن هستید، که به او فرصت کافی برای بیان افکارش نمی‌دهید.
به طور مثال، خانم چند بار سعی کرد به همسرش بگوید که از وسایل کهنه و بلا استفاده‌ای که در انباری جمع کرده، خسته شده است. در این حالت، همسرش فوری به خاطر این اتفاق از او عذر خواهی کرد و بعد، چند تا از وسایل کهنه را برای چند روز جابه جا کرد. او هرگز پیام همسرش، مبنی بر بیرون انداختن وسایل قدیمی و بلا استفاده را دریافت نکرد.
نظر شما