فروشگاه کتاب نوشکای دبیرستان امام رضا(ع)، چهارشنبه سوم بهمن، میزبان یکی از نویسندگان خوش‌قلم و پرکار ادبیات کودک و نوجوان کشورمان، مجید ملامحمدی بود که چند روزی است زائر مشهدالرضا(ع) شده و در فرصت‌هایی که دست می‌دهد، به عنوان نویسنده، تجربیات یک عمر قلم زدنش را با اهالی کتاب و ادب‌دوستان به اشتراک می‌گذارد.

چرایی و چگونگی نویسنده شدن

در این محفل فرهنگی تعدادی از دانش‌آموزان قلم به دست یا دوستدار نویسندگی مدرسه که عضو آکادمی نوقلمان «نُما» مدارس امام رضا(ع) هستند، در پاتوق کتاب دور هم جمع شده‌اند تا چرایی و چگونگی نویسنده شدن را این بار از زبان مجید ملامحمدی بشنوند. دو، سه نفر از بچه‌ها رمان و داستانی در دست انتشار دارند، برخی‌ها ذوق ادبی دارند و برخی هنوز در ابتدای راه‌ هستند. همگی با خودکار و یک دفترچه کوچک، گوش به زنگ نکته‌های طلایی نشسته‌اند که از لابه‌لای گفته‌های آقای نویسنده شکار کنند. ملامحمدی با معرفی خود، سررشته کلام را به‌دست می‌گیرد که ۳۰ سال در نشریه کار کرده، خوانده، و نوشته. چیزی حدود ۲۰۰ کتاب و اثر ادبی دارد. وقتی چند عنوان از نوشته‌هایش را در کتابخانه مدرسه می‌بیند، با ذوق از آن‌ها نام می‌برد.
نام ملامحمدی را که در موتورهای جستجوگر بزنیم، فهرست بلندبالایی از نوشته‌هایش ردیف می‌شود. وی تاکنون داستان‌ها، اشعار و مقالات پژوهشی بسیاری را به انتشار رسانده است: از کتاب‌های پله‌پله تا خدا، آن سواران سیاه‌پوش، مرغابی‌های مهمان، رضا جان خوش آمدی، قصه‌های مهربانی، خداحافظ مدینه تا نمایش‌نامه آن‌ها زنده‌اند، و... جوایزی را هم برای آثاری که به جهان‌ ادبیات افزوده، دریافت کرده است که برگزیده‌ کتاب سال استان خراسان رضوی برای کتاب «مرغابی‌های مهمان» و برگزیده‌ کتاب سال کشور برای کتاب «آواز مرغ باران» از برجسته‌ترین آن‌ها است.

کاش می‌شد

پیش از هر سخنی، ملامحمدی، خود را به حس نوستالژی بچه‌ها گره می‌زند. شاید چون نوستالژی، احساسی است که به ما انگیزه خلق کردن می‌دهد. از دانش‌آموزان می‌پرسد: «یادتان هست، شعر کاش می‌شد مثل باران می‌شدیم را در کتاب کلاس چندم خواندید؟». بیشتر بچه‌ها می‌گویند. خودش جواب می‌دهد: «سوم دبستان. شاعرش من هستم.» بعد با احساس شروع می‌کند به سرایش چند بیتی از آن: «کاش می‌شد مثل باران می‌شدیم مهربان و تازه و بی‌ادعا/ نرم با آوازهای شاد خود/ رقص می‌کردیم روی سبزه‌ها...»

مواد لازم برای نویسندگی

ملامحمدی حالا شروع می‌کند به نام بردن مواد لازم برای نویسنده شدن. روی مطالعه، چندین و چند بار در قالب‌ها و اشکال مختلف تاکید دارد و می‌گوید: «کسی که می‌خواهد نویسنده شود، در درجه اول باید کتاب‌خوان باشد. من خودم در ماه حدود پنج، شش هزار صفحه کتاب می‌خوانم. کار صبح و عصر دارم، همسر و زندگی و کلی دغدغه‌های شخصی. خسته باشم یا نباشم، فرقی نمی‌کند، مطالعه جای خودش را دارد. به ما می‌گویند، کتابخوار. ‌ چون مثل غذا خوردن، وعده‌های کتاب‌خوانی داریم. چیزی نخوانم، فکرم درگیر است».
این نویسنده حوزه ادبیات کودک و نوجوان، از فواید مطالعه مداوم در سطح اجتماعی هم می‌گوید: «اگر در جامعه ما، سرانه کتاب خوانی بیشتر شود و خوب کتاب بخوانیم، بسیاری از بزهکاری‌ها از بین می‌رود».
باز مصداقی از سبک مطالعه خودش را می‌آورد: ما قم ساکنیم و من ‌تمام مسیر منزل تا حرم مطهر حضرت معصومه(س) را همراه همسرم پیاده طی و در راه، مطالعه می‌کنم. چون به قول حضرت علی(ع)، فرصت‌های عمر مانند ابرها در گذرند.

مطالعه، تجربه و نگاه؛ ارکان نویسندگی

او در ادامه این نشست، به یکی دیگر از لوازم نویسندگی اشاره می‌کند: «بعد از مطالعه فراوان، تجربه و نگاه، به نوشتن کمک می‌کند. به سفر می‌روید، هر آنچه در قطار یا هواپیما می‌بینید با جزییات و دقت ببینید. همه مسافران، می‌توانند شخصیت‌های کتاب شما باشند».
باز هم به سراغ مثالی ملموس از یک سفر به اصفهان، نصف جهان می‌رود و این طور خیالش را توصیف می‌کند: «کاشی‌کاری‌های چشم‌نواز عمارت عالی قاپو یا معماری باشکوه مسجد امام را تصور کنید. آن گنبدهای تودرتو و پررمز و راز مسجد بزرگ امام را که صداها زیر قوس گنبدش می‌پیچد. از شیرینی و لذت درشکه‌سواری دور میدان نقش جهان‌ و...».
ملامحمدی می‌گوید: «از شما دانش‌آموزانی که به نوشتن علاقه دارید، توقع بیشتری برای توصیف وقایع هست. مجموعه پنج جلدی من؛ قصه‌های مامان جونی و زیارت، ماجراجویی‌های یک خانواده و همسفرانش را در مسیر زیارت روایت می‌کند». در اثنای گفته‌های نویسنده، دانش‌آموزان هم اشاره‌ به علایق و نوشته‌هایشان می‌کنند. دو نفری از دخترها، قصه‌ای در دست انتشار دارند و چند نفر هم تازه، قلم به دست شده‌اند و سوالات زیادی از ملامحمدی برای پیدا کردن سوژه و شروع نوشتن دارند که یک به یک، جواب‌هایش را می‌شنوند.