روزنامه جوان در واکنش به فیلم‌های کمدی چهل و سومین جشنواره فیلم فجر نوشت: سینمای کمدی روزبه‌روز گسترش می‌یابد و علاوه بر تسخیر گیشه، پای آن به جشنواره فیلم فجر نیز باز شده است. هر سال بر تعداد فیلم‌های کمدی در جشنواره افزوده می‌شود، اما این حضور همواره با انتقاداتی همراه بوده است. بسیاری از این فیلم‌ها تنها برای فروش ساخته شده‌اند و ارزش‌های هنری و محتوایی ندارند، بلکه با تکیه بر فرمول‌های تکراری، تنها به دنبال سودآوری هستند. این امر باعث شده که خلاقیت در ژانر کمدی کاهش یابد و فیلم‌ها به کلیشه‌هایی بی‌محتوا تبدیل شوند.
با وجود آگاهی از وضعیت سینمای کمدی، همچنان شاهد حضور این فیلم‌ها در جشنواره فیلم فجر هستیم. منتقدان و اهالی رسانه به‌کرات از کیفیت پایین برخی از این آثار انتقاد کرده‌اند، به‌طوری که برخی فیلم‌های کمدی چنان ضعیف‌اند که هیچ دفاعی از آن‌ها ممکن نیست. در جشنواره امسال نیز چندین فیلم کمدی حضور داشتند که نتوانستند رضایت مخاطبان را جلب کنند و بار دیگر چالش حضور فیلم‌های کمدی در جشنواره را مطرح کردند.
امسال پنج فیلم کمدی در جشنواره فیلم فجر حضور داشتند، اما هیچ‌کدام انتظارات را برآورده نکردند. برای نمونه، سه فیلم کفایت مذاکرات، آنتیک و تاکسیدرمی به‌قدری ضعیف بودند که حتی در سینماهای مردمی نیز نقدهای منفی دریافت کردند. تماشاگران فیلم تاکسیدرمی در سامانه‌های بلیت‌فروشی از آن با عناوینی مانند «فاجعه»، «بی‌محتوا» و «خسته‌کننده» یاد کرده و ساخت آن را توهین به شعور مخاطب دانسته‌اند.
فیلم کفایت مذاکرات نیز هیچ ظرفیت و پتانسیلی برای خنداندن مخاطب نداشت. بسیاری از تماشاگران حتی نتوانستند فیلم را تا انتها ببینند. این فیلم پر از شوخی‌های سطحی و دم‌دستی بود که در برخی لحظات به لودگی نزدیک می‌شد. در ژانر خود نیز فیلم ضعیفی محسوب می‌شد، اما همچنان در جشنواره حضور پیدا کرد. فیلم آنتیک هم شرایط مشابهی داشت و با وجود تلاش برای ایجاد لحظات کمدی، تنها توانست در چند صحنه خنده‌ای به‌زور از مخاطبان بگیرد.
جالب اینجاست که به نظر می‌رسد حتی تهیه‌کنندگان این فیلم‌ها نیز تمایلی به حضور در جشنواره ندارند و فقط برای دریافت مجوز اکران نوروزی، مجبور به شرکت در جشنواره می‌شوند. ابراهیم عامریان، تهیه‌کننده کفایت مذاکرات، در نشست خبری فیلمش صراحتاً اعلام کرد که این حضور از سر اجبار است. این موضوع نشان می‌دهد که هنوز مشکلاتی در سازوکارهای جشنواره و سینمای ایران برای اکران فیلم‌ها وجود دارد.
سؤال اینجاست که چرا باید اکران نوروزی یک فیلم منوط به حضور در جشنواره فیلم فجر باشد؟ چرا باید جشنواره را به نمایش‌های مناسبتی گره زد؟ این سیاست‌ها در نهایت به اعتبار جشنواره ضربه می‌زند. پس از ۴۳ دوره برگزاری، جشنواره فیلم فجر باید آن‌قدر معتبر باشد که نیازی به چنین شروطی نداشته باشد.
این رویه نه‌تنها باعث کاهش کیفیت جشنواره می‌شود، بلکه در نهایت به ضرر کلیت سینمای ایران تمام خواهد شد. جشنواره فیلم فجر نیازمند بازنگری‌های اساسی در این زمینه است تا بتواند جایگاه خود را به‌عنوان یک رویداد معتبر حفظ کند و از پذیرش فیلم‌های ضعیف که صرفاً برای اکران عمومی به جشنواره راه پیدا می‌کنند، جلوگیری کند.