روزنامه هممیهن در سرمقاله خود با اشاره به ویژگیهای جامعه سالم و پایدار نوشت: یکی از ویژگیهای این جوامع، استقلال نسبی حوزههای مختلف آن درعینحال که با یکدیگر مرتبط هستند، است. این استقلال مانع از سرریز شدن مشکلات یک حوزه به حوزههای دیگر میشود. درواقع، هر حوزه باید مسائل خود را حل کند و درعینحال، مشارکت مدنی و سیاست نقاط مشترک آنها هستند.
تمایزگذاری میان حوزهها اهمیت زیادی دارد، چراکه ابزار و نیروهای حل مشکلات هر حوزه متفاوت است. خطرناکترین وضعیت، امنیتی شدن موضوعات است که در این صورت، گفتوگو و تفاهم جای خود را به خشونت، سرکوب و زندان میدهد. نمونه آن در اعتراضات صنفی دیده میشود که بهدلیل واکنشهای نادرست یا دخالتهای بیرونی، امنیتی میشود و هم معترضین و هم حکومت زیان میبینند. نمونهای از این وضعیت در ۱۸ تیر ۱۳۷۸ در کوی دانشگاه رخ داد؛ اعتراضات به توقیف روزنامه «سلام» در ابتدا محدود بود، اما با دخالت لباسشخصیها و حمله به کوی دانشگاه، بحران بزرگی ایجاد شد که پیامدهای بعدی هم داشت.
پیش از آن نیز اعتراضات مدنی و صنفی، تحت تأثیر نیروهای امنیتی، رنگ و بوی امنیتی پیدا میکرد که نهتنها مسئله اصلی را حل نمیکرد، بلکه مشکلات جدیدی ایجاد مینمود. مدیران رانتی این وضعیت را برای پنهان کردن ناکارآمدیهای خود مفید میدانند، اما مدیران لایق مانع امنیتی شدن اعتراضات میشوند. در ماجرای اخیر، مدیریتهای خوابگاه، دانشگاه تهران، وزارت علوم و دولت تلاش کردند تا ابعاد امنیتی به اعتراضات داده نشود و با ابراز همدردی و پذیرش مشکل، تنش را مهار کنند.
مدیریت دانشگاه بارها هشدار داده بود که محلهای که حادثه در آن رخ داده، فاقد امنیت و روشنایی کافی است. اگر نیروی انتظامی و شهرداری زودتر به درخواستهای دانشگاه توجه میکردند، این فاجعه رخ نمیداد. پس از کشته شدن یک دانشجو، حالا روشنایی در حال نصب و ترتیبات امنیتی در حال تغییر است. پیشنهاد میشود تمام مکاتبات میان دانشگاه، شهرداری و نیروی انتظامی منتشر شود تا مشخص گردد چه ترکفعلی در این زمینه صورت گرفته است.
در این ماجرا، ترک فعلها کاملاً مشهود است. باید آمار خفتگیری در این محله کوچک منتشر شود. هرچند گزارشهایی درباره دستگیری عوامل قتل منتشر شده، اما حل مسئله تنها با برخورد امنیتی ممکن نیست. برای جلوگیری از تکرار چنین فجایعی، باید ترکفعلهای مسئولین از گذشته تا کنون بررسی و معرفی شود.
نظر شما