یک جامعه شناس و روانشناس اجتماعی در این باره به قدس آنلاین می گوید: جنس این اتفاقات را به عنوان ترومای اجتماعی و اضطراب اجتماعی یاد می کنیم؛ که وقتی رسانه ای می شود به طور طبیعی نخستین حسی که به جامعه القا می کند احساس ناامنی است که سبب اضطراب اجتماعی می شود.
علیرضا شریفی یزدی ادامه می دهد: درباره قتل مرحومه الهه حسین نژاد هرچند نیروی انتظامی با دستگیری فوری مجرم گام نخست را برای امیدواری مردم برداشت و به مردم ثابت شد که وقتی فردی جرمی را مرتکب می شود نمی تواند برای همیشه از چشم قانون دور بماند اما در گام دوم این رسانه ها هستند که باید برای آگاه سازی مردم تلاش کنند.
برای مثال در رادیو، تلویزیون، روزنامه ها و فضای مجازی باید به بچه ها آموزش دهیم سوار ماشین شخصی نشوند، با هر وسیله نقلیه ای جابه جا نشوند، و چنانچه در کوچه تاریک و خلوتی هستند ششدانگ حواسشان به اطراف باشد.
اینکه خانواده ها می گویند دخترها تا دیر وقت بیرون از منزل نمانند حرف چندان اشتباهی نیست و نباید گفت چرا پسر مثلا تا ساعت ۱۱شب بیرون است و دختر باید سرشب منزل باشد.
این روانشناس اجتماعی بیان می کند: یادآوری، آموزش و شیوه برخورد با اتفاقات بسیار مهم است. از اقدامات خوب نیروی انتظامی این است که اعلام کرده چنانچه اتفاقی برایتان افتاد به ۱۱۰۱۱۰ پیامک بدهید یا اینکه آموزش داده چنانچه ۵ بار دکمه خاصی از گوشی تان را فشار دهید لوکیشن برای شخص خاصی که تعریف کرده اید ارسال خواهد شد. همه این ها کمک می کند که مردم احساس کنند روش هایی برای افزایش ایمنی وجود دارد.
وی اضافه می کند: موبایل قاپی یک دزدی ساده است اما وقتی تبدیل به یک جنایت می شود نشانه تب جامعه است. بنابراین ابتدایی ترین اقدامی که باید انجام شود این است که خشونت های سازمان یافته را از جامعه جمع کنیم.
سنجش میزان امنیت در جامعه
هنگامی که صحبت از امنیت می شود باید ببنیم تولید کننده امنیت چیست و سپس اندازه گیری کنیم که چقدر در جامعه امنیت داریم.
تولید کننده امنیت بر خلاف ذهن عموم نیروی انتظامی، دستگاه قضایی یا دادگستری نیست. چراکه این نهادها صرفا نگهدارنده امنیت هستند.
در همه جای دنیا ابتدا امنیت تولید و سپس حفظ امنیت به دستگاه قضایی و پلیس سپرده می شود.
در حقیقت تولید کننده امنیت در یک جامعه سیستم اقتصادی، فرهنگی و سیاسی آن کشور است.
برای مثال امنیت اقتصادی یعنی اگر امسال منزلی را اجاره کردید سال آینده نگران بی خانمان شدن نباشید و مطمئن باشید که از پس اجاره آن بر می آیید.
شریفی احساس امنیت را از خود امنیت مهم تر می داند و تصریح می کند: همواره احساس امنیت است که حرکت زاست و سبب می شود ما در جامعه مان به استنادش اقدامی انجام دهیم یا نه.
چگونه احساس ناامنی را کنترل و مدیریت کنیم؟
برای کنترل ترس و ناامنی راه‌های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت زیادی وجود دارد.
راه کوتاه مدت آن از طریق آموزش در رسانه هاست که به جای تزریق ناامیدی به مردم توضیح داده شود که اصل داستان چه بوده است.
راه میان مدت این است که به مسائل و مشکلات فوری و به موقع پرداخته شود و راه بلند مدت این است که مباحث زمینه ساز ناامنی در کشور را تا جایی به نتیجه برسانیم که جامعه نفس بکشد و از این حالت تب آلود خارج شود.
به عبارتی گام نخست در اهداف بلندمدت، اصلاح شرایط اقتصادی، وضعیت معیشت مردم و در مرحله بعدی اصلاح فرهنگ جامعه است.
در حقیقت استفاده از شرایط اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و آموزشی می تواند بسیار کمک کننده باشد.
این جامعه شناس خطاب به خانواده ها می گوید: بدانید که نیروی انتظامی و دستگاه های امنیتی تشکیلات قوی هستند و در اتفاقاتی مانند قتل الهه حسین نژاد دیدیم که به سرعت مجرم دستگیر شد. هرچند دستگیری فوری قاتل کمک به فروکش کردن احساس ناامنی بود اما هرگز کافی نیست.
کودکان و نوجوانان چگونه با ترس و ناامنی کنار بیایند؟
کودکان بسیار کمتر اما نوجوانان متأسفانه به شدت تحت تأثیر رسانه های نو ظهور به ویژه رسانه های اجتماعی هستند.
در شبکه های اجتماعی خبرها می چرخد و اساسا رسانه های رسمی پس از انتشار خبرها در فضای مجازی به میدان می آیند.
این روانشناس اجتماعی توصیه می کند: برای اینکه نوجوانان را دریابیم باید تا آنجا که ممکن است آن ها را از اخبار دور نگه داریم و اگر امکانپذیر نبود، درباره خبرهایی مانند خبر قتل الهه حسین نژاد با نگاه آموزشی با بچه ها گفت و گو کنیم.
نگاه عبرت آموزی جنبه تهدید دارد بنابراین تنها نگاه آموزشی است که تأثیر بیشتری دارد.
بحث های آموزشی از جمله این که نوجوان و جوان ما سوار هر گونه وسیله نقلیه ای نشود، در جای خلوت حرکت نکند، دعوت هرکسی را برای ورود به ماشین شخصی نپذیرد، در خیابان از موبایل خود استفاده نکند، آن را در معرض دید قرار ندهد و اجازه دهد در جایی امن این اتفاق بیفتد به ایجاد امنیت و احساس امنیت آن ها بسیار کمک می کند.
نظر شما