حضرت آیت الله جوادی آملی در نوشتاری به موضوع جایگاه شهید و شهادت در قرآن پرداختند و گفتند:
«وقتلاً فی سبیلک فوفّق لنا»،در این گونه از ادعیه می‌گوییم:
پروردگارا تو حتماً دینت را حفظ خواهی کرد، لیکن به من توفیق عنایت کن که دین تو با مال، آبرو و جان من حفظ شود. خدایا آن توفیق را عنایت کن که با چهره رنگین در میدان جنگ در راه تو مفتخرانه جان دهم و مگذار که زردچهره در بستر بیماری و با مرض بمیرم؛ چون چنین مرگی افتخارآمیز نیست: «وتجعلنی ممن تنتصر به لدینک ولا تستبدل بی غیری»
شخصی که حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) درباره او فرمودند: «عبد نوّر الله قلبه بالإیمان»، به پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) عرض کرد:شما که مستجاب الدعوة هستید دعا کنید که من شهید شوم و مردار نگردم و با چهره زرد و بدن بیمار نمیرم.
این تقاضا از آن جهت است که عارف معتقد است بدن ذخیره الهی و امانت اوست. حیف است که با بیماری از دست برود چه بهتر که در راه دوست نثار گردد و با شهادت بمیرد.
حضرت وقتی دیدند استعداد شهادت در او هست، دعا کردند، طولی نکشید که جنگی پیش آمد، عدّه ای شربت شهادت نوشیدند بعد از چند نفر نوبت این جوان شد و او نیز به خیل عظیم شهدا پیوست.
نظر شما