ایرانی که استواری بنیانش را به اثبات رسانده، نگاهی رو به آینده و «افق‌های بلند» دارد و برای این حرکت رو به‌ جلو باید روز ‌به ‌روز قوی‌تر شود. از حفظ اتحاد ملی و شور و شعور انقلابی تا جدیت و پیگیری دستگاه‌های اجرایی و آمادگی و تجهیز نظامی، ابزارهای قدرتی‌ است که البته با پرهیز از غفلت باید برای تحققش کوشید و هر کدام نقشی در آن داریم. نگاه آینده‌نگرانه به صحنه مبارزه امروز را پیش از این هم در بیانات رهبر فرزانه انقلاب می‌شد دید؛ از جمله ۱۰ سال پیش که «ملت ایران عاشق مبارزه با صهیونیست‌هاست و جمهوری اسلامی‌ هم این را نشان داده است» یا «اسرائیل ۲۵ سال آینده را نخواهد دید و ایران در این دوره روح مبارزه و جدیت و جهاد را حفظ خواهد کرد». حالا پس از تجاوز رژیم صهیونیستی به کشورمان و در چهلمین روز آن و در حالی‌ که ناتوان از برتری نظامی در غزه است، شاید بهتر بتوان صحنه این مبارزه و اهمیت چنین نگاهی را درک کرد. موجود خون‌خواری که تا دیروز ژست‌های صلح‌طلبانه غربی می‌گرفت، حالا روش‌های اسلاف استعمارگرش را بی‌پرده‌تر از همیشه در پیش گرفته و خاطرات نسل‌کشی، قحطی دادن و کوچ اجباری انسان‌ها توسط اروپای قرون گذشته را زنده می‌کند. اروپایی که فرصت زیادی داشته برای بزک کردن تا امروز کنار گود بنشیند و به گفته آن سیاستمدار آلمانی «کار کثیف» را به مولود استعمار بسپارد و خود به بیانیه محکومیت طرفین اکتفا کند.
حالا ملتی که آرزوی شهادت دارد، عاشق مبارزه با اسرائیل هم هست؛ و مگر نتیجه چنین ترکیبی از همان اول مشخص نیست؟ شمه‌ای از ترکیبش را مردم غزه درآورده‌اند و با دستان خالی معجزاتی را می‌آفرینند که اگر واقعیتش به تصویر کشیده نمی‌شد، به افسانه‌ها می‌پیوست. اسرائیل طبق سنت الهی نابود شدنی است؛ چه با جنگ، چه با مبارزه مدنی، چه با زائل شدن مشروعیت سیاسی، چه با اختلافات درونی و یا حتی پایان حمایت‌های غربی و هزاران احتمال دیگر. اما آنچه به ما مرتبط است، مسئولیت ما در این داستان است؛ صرفاً تماشاگر قضا و قدریم یا نقشی در این پایان‌بندی داریم؟