سه سالگی، آغاز قصه‌های کودکی‌ست؛ اما برای رقیه (س)، سه سالگی پایان یک زندگی‌ست؛ پایانی تلخ در خرابه‌ای دور از وطن، با اشک‌هایی که قرن‌هاست خاموش نشده‌اند...
حضرت رقیه (س)، دختر کوچک حضرت سیدالشهدا (ع)، از جمله چهره‌هایی است که نامش با آه، اشک و حسرت گره خورده است.
دختری خردسال که پدر را در ظهر عاشورا از دست داد و به اسارت برده شد تا در خرابه‌های شام، قصه‌ای از جنس مظلومیت و مقاومت را رقم بزند و مهر نَنگ بر پیشانی مردمان خونخوار، بزند.
هرچند تاریخ از او کم گفته، اما همین اندک روایت‌ها، آن‌چنان جانسوزاند که دل هر آزاداندیشی را به لرزه می‌اندازد.
خواب دیدن پدر، بیدار شدن با اشتیاق، مواجهه با سری بریده که در تشت طلا مقابلش گذاشتند…این اوج بی‌رحمی دشمنان اهل‌بیت (ع) بود که در تاریخ به‌عنوان سندی از جنایت، جاودانه شد.
اما این تاریخ چه می‌کند با تکرارهای مکرر.! جنایت‌هایی که رژیم صهیون هر روز و شام، خرابه‌های شام را پیش چشمانمان زنده می‌کند وهربار با شکلی تازه مردمان و کودکان غزه را به قتل می‌رساند.
کودکانی که جرمشان تولد در خاک خون‌خیز فلسطین است. سرزمینی که غصب شد تا شمرها و خولی‌ها و حرمله‌های زمانه در لباسی نو، انسانیت، آزادگی، شرف و ایستادگی را تصاحب کنند و بر دل تاریخ، ننگی دیگر به‌جا بگذارند.
و اما اینجا، امن‌ترین و آرام‌ترین نقطه زمین و در پناه امام راستین، هر رویداد عاشورایی، معنا و شکوهی مضاعف می‌یابد. امروز مصادف با سالروز شهادت حضرت رقیه (س)، صحن‌های نورانی حرم امام رضا (ع)، در میان زائرانی از شرق و غرب عالم، جایی که بوی مهربانی و ولایت می‌دهد، دل‌ها متوجه کودکانی همچون «رایان قاسمیان»، «زهرا ذاکریان»، «زهرا برزگر» و «مهراد خیری» است که، در دل خاک، معصومانه خفته‌اند.
و شاید بی‌دلیل نیست که امام هشتم را، «پدرِ مهربانی لقب داده‌اند؛ مهربانی‌ای که پناه دختران یتیم، مادران داغدار و زائران دل‌شکسته است.»
روایت رقیه (س)، نه‌فقط روضه‌ای سوزناک، بلکه پیامی برای همه عصرهاست: پیام ایستادگی، پاکی، مظلومیت و امید.
و در سرزمینی که مرقد خورشید طوس می‌درخشد، هر اشک عاشقانه‌ای برای دختر سه‌ساله‌ی حسین (ع)، بر دامان امن امام رضا (ع)، فرود می‌آید.
و امروز حرم رضوی پناهگاه همان بغض‌هایی است که از خرابه‌ی شام تا مشهدالرضا (ع)، در سینه‌های شیعیان خانه کرده‌اند.