در کوچه‌های منتهی به حرم مطهر امامین عسکریین(ع)، صدای گام‌های زائران با نوای روضه در هم می‌آمیزد و پرچم‌های سیاه و سبز، از دیوارها و سردرها چونان نشانی از عزای اهل بیت(ع) می‌درخشند.
درست در قلب این حال و هوا، موکب «امام رضا(ع) الهادی» همچون پناهگاهی گرم و پرنور، به سان گل برگ بنفش زعفران خراسانی، زائران خسته از راه رسیده را، در آغوش می‌گیرد.
اینجا، آشپزخانه موکب، بوی مهمانسرای حضرت را دارد. شعله اجاق‌ها لحظه‌ای خاموش نمی‌شوند؛ دیگ‌های بزرگ برنج و خورشت آرام می‌جوشند و بخارشان، سقف بلند آشپزخانه را مه‌آلود کرده است.
خادمان رضوی، با پیش‌بندهای آغشته به عطر غذا، با لبخند و نگاهی سرشار از محبت، سهم هر زائر را آماده می‌کنند. اینجا کیفیت غذا زبان زنده زائران ایرانی و عربی است؛ چون مهمانسرای حضرتی است، بهترین‌ها بر سفره گذاشته می‌شود تا مهمان امام، چیزی جز طعم کرامت، نچشد.
۱۲۰ خادم رضوی در موکب سامرا
هر ساله، بیش از ۱۲۰ خادم رضوی با کمک های مردمی، با ارادتی خالصانه به سلطان خراسان، راهی این دیار می‌شوند.
تنها در بخش آشپزخانه، ۳۰ نفر به‌طور شبانه‌روزی مشغول پخت‌وپز هستند. روزانه، ۱۰ هزار پرس غذای گرم برای ناهار و شام و همین تعداد صبحانه گرم ــ غالباً عدسی ــ با نظم و همت بی‌وقفه، به زائران تقدیم می‌شود.
اما داستان خدمت، تنها به سفره ناهار و شام محدود نمی‌شود. چایخانه موکب، که حدود یک سال و دو ماه پیش با همت خیرین مشهدی و یاری دوستداران اهل بیت(ع) از سراسر کشور تأسیس شد، حالا به یکی از پرتپش‌ترین بخش‌های موکب تبدیل شده است.
۴۰ خادم در این بخش، چای تازه‌دم، شربت خنک و میان‌وعده‌هایی ساده اما پرمحبت را به زائران هدیه می‌دهند.
این چایخانه نه فقط در ایام اربعین، که در تمام طول سال، ۳۶۵ روز فعال است و هر هفته، گروهی از خادمان از نقاط مختلف کشور به سامرا می‌آیند تا یک هفته در این فضای نورانی، خدمتگزار باشند.
این جا خدمت، تعطیلی ندارد
خدمت اینجا تعطیلی نمی‌شناسد. فقط در ساعاتی کوتاه، برای اقامه نماز؛ آن هم گاه به ضرورت، کارها متوقف می‌شود و سپس دوباره دیگ‌ها به جوش و سماورها به صدا در می آیند.
خستگی، در این آشپزخانه جایی ندارد؛ گویی زائران، خستگی خادمان را با یک لبخند، می‌برند.
در ایام اربعین، این موکب، بخشی از روح سامراست؛ جایی که بوی غذا با عطر گلاب و زعفران و صلوات درهم می‌آمیزد و هر لقمه، طعمی از عشق امام رضا(ع) را در خود دارد.
اینجا، خدمت نه یک وظیفه، بلکه یک عبادت است که دلها را به هم پیوند می‌زند و فاصله‌ها را می‌شکند؛ عبادتی که پاداشش، تنها نگاه رضایت زائری است که پس از ساعت‌ها راه‌پیمایی، در گرمای یک چای یا لقمه‌ای غذای گرم، قوتی دوباره برای ادامه، مسیر می‌یابد.
نظر شما