در دل هر بحران و ناامیدی، وقتی که تمام درها به روی انسان بسته می‌شود، آن لحظه‌ای است که به واسطه نذر و رازونیاز، دست به دامان آستانی می‌زنیم که همواره پذیرای دردمندان و نیازمندان، بوده است.

برای بسیاری از خانواده‌های ایرانی، امام رضا (ع) همچون پناهی امن است که در میان مشکلات زندگی، امیدی دوباره می‌بخشد. نذر، همانند پلی میان‌دل انسان‌ها و آستان مقدس امامان معصوم، راهی است برای جلب‌توجه و عنایت حضرت حق و درخواست برآورده‌شدن آرزوها و رفع گرفتاری‌ها.

در هر گام از زندگی، زمانی که انسان به انتهای مسیر می‌رسد و هیچ راه‌حلی در برابر مشکلات نمی‌یابد، توسل به اهل‌بیت (ع) و نذر به‌عنوان یکی از مظاهر ایمان و درگاهی برای ورود به دنیای امید و رحمت، شناخته می‌شود.

این داستان نه‌تنها از تولدی شیرین حکایت می‌کند، بلکه روایتگر عشق و باور عمیق خانواده‌ای است که در هر شرایطی به حضرت علی بن موسی‌الرضا (ع) توسل می‌کنند و به الطاف بی‌کران او، ایمان دارند.

پیش دکتر خودمان می‌رویم

محمدرضا علیمردانی، هنرمند برجسته کشورمان در گپ‌وگفتی صمیمی با خبرنگار ما می‌گوید: من فرزند اول خانواده‌ام هستم. مادر و پدرم سه فرزند پیش از من را از دست دادند؛ یکی به‌محض به‌دنیاآمدن، دیگری بعد از به‌دنیاآمدن و یکی چند ماه بعد از حیاتش؛ بنا به همین ماجرا، پزشکان به پدر و مادر من هشدار داده بودند که دیگر نباید بچه‌دار شوند؛ اما آنها، پیش دکتر خودشان می‌روند.

پس از آن به مشهد مشرف می شوندو به امام رضا (ع) متوسل می‌شوند و در حضور آقا عهد می‌بندند و نذر می‌کنند که اگر فرزندی به دنیا آوردند اسمش را، محمد بگذارند.

ارادتم به امام رضا (ع) قابل‌وصف نیست

این بازیگر مطرح، درباره نظر خانواده‌اش برای به‌دنیاآمدن او و توسل به امام رضا (ع)، عنوان می‌کند: والدینم با ناامیدی که دکترها به آنها داده بودند به باپوس آقا امام رضا (ع) مشرف می‌شوند و از این امام مهربان نشانه‌ای می‌خواهند.

لباسی را به ضریح حضرت متبرک می‌کنند. در بارگاه حضرت نذرونیاز می‌کنند که سرانجام من به دنیا می‌آیم. به‌خاطر ارادت به این حضرت، نام رضا را هم به محمد اضافه می‌کنند و نام من می‌شود، محمدرضا.

وی اضافه می‌کند: پدر و مادرم آن لباسی را که تبرک کرده بودند، تن من می‌کنند و بعد از آن نیز این لباس تن تمام فرزندان و نوه‌هایشان، می‌شود.

محمدرضا علیمردانی، درباره ارادت قلبی‌اش به امام رضا (ع) بیان می‌کند: ارادتم به امام رضا (ع) قابل‌وصف نیست. من به مهربانی و نگاه امام رضا (ع) باور قلبی دارم و حسم به ایشان جز احترام و عشق نیست، چون امام هشتم سراسر زیبایی است.