در این کارگاه، استاد با انتقال تجربه‌های تکنیکی و مهارتی خود نشان داد چگونه می‌توان تاریخ و احساس را در بوم نقاشی با خلاقیت درآمیخت و از آن عصاره اشک گرفت. تابلوهای او با ترکیب‌بندی‌های محکم در فرم، انتخاب رنگ‌هایی بجا و سوژه‌هایی آشنا به نوعی «روضه تصویری» بدل شدند که مخاطب را نه فقط به تماشا، بلکه به همدلی و همراهی فرامی‌خواندند.
در انتهای اجرای یک تابلو فرصتی شد برای گفت‌وگو با استاد بحرینی و وی از سال‌ها تجربه، سختی و حتی «عنایاتی» که حین خلق آثار به او دست داده، برای ما گفت. اشاره به بی‌مهری‌ها و بی‌تفاوتی‌های جامعه و مدیریت فرهنگی کشور به سال‌ها تلاش وی برای خلق آثار هنر دینی بخش غم‌انگیز این گفت‌وگو بود. استاد بحرینی که از سال ۱۳۸۰ به‌ طور جدی نقاشی آیینی را در بوشهر آغاز و سپس برای گسترش فعالیت‌هایش به تهران مهاجرت کرده بود، امروز پس از تحمل سال‌ها دشواری در پایتخت، خود را در آستانه بازگشت می‌بیند؛ بازگشت به کارهای سفارشی و بازاری در زادگاهش بوشهر. این واقعیت تلنگری است برای همه ما که چگونه یک هنرمند متعهد و دغدغه‌مند، به جای تکریم و حمایت، به انزوا و خستگی کشانده می‌شود.
این سرخوردگی تنها به یک هنرمند بازنمی‌گردد؛ بلکه پیام خطرناکی برای نسل جوان دارد. وقتی شاگردان ببینند استادان پیشکسوتِ هنر متعالی و دینی چنین بی‌پناه و رنجیده‌دل رها شده‌اند، انگیزه‌ای برای پیمودن این راه دشوار باقی نمی‌ماند. فراموش نکنیم هنر دینی اگر جدی گرفته نشود، نه ‌تنها فراموش می‌شود بلکه در معرض تحریف نیز قرار می‌گیرد. استاد بحرینی امروز الگویی است از ایمان، تلاش و البته مظلومیت یک هنرمند متعهد که از یکی از استان‌های دور از مرکز با تلاش برای دیده شدن به پایتخت رفته و پس از چند سال کار جدی دینی در آنجا به انتهای خط رسیده و خود را برای برگشت به سوی کارهای بازاری در شهرستان زادگاهش آماده می‌کند. پرسش بنیادین همچنان باقی است: وقتی حتی بزرگان این هنر به حاشیه رانده می‌شوند، چه انتظاری است که نسل‌های جدید پای در مسیر هنر آیینی و دینی بگذارند؟ آیا باید منتظر بمانیم تا تاریخ دوباره تکرار شود و مانند استاد فرشچیان، هنرمندان ما در غربت بدرود حیات بگویند؟ یا هنوز فرصتی هست برای بازنگری و قدردانی از آنان که بار فرهنگ و ایمان را بر دوش کشیده‌اند.