جنگی که در کمتر از دو هفته به نقطه وفاق ایرانیان تبدیل شد و همین وفاق و هم‌گرایی بود که به مقاومت در برابر ضربات دشمن و محقق نشدن اهدافش در فروپاشی ساختار سیاسی کشور کمک کرد. حالا پس از تاب‌آوری در برابر حملات غافلگیرانه و بازیابی توان داخلی و وارد کردن ضربات متقابل، به آتش‌بس رسیده‌ایم. آتش‌بسی که مانند هر اتفاق دیگری موافقان و مخالفانی دارد؛ موافقان از ضربات وارده به دشمن رضایت دارند و آن را برای تنبیه متجاوز و پایان احتمالی جنگ کافی می‌دانند و مخالفان نیز معتقدند ضربات ما به حد کفایت نبوده و موازنه را برقرار نکرده و این پاسخ ناکافی سبب تداوم خطای محاسباتی دشمن و تجاوزهای بیشتر در آینده نزدیک خواهد شد.
از این‌ها گذشته آتش‌بس برای ما یادآور هجوم دوباره صدام به کشور پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و پس از آن حملات منافقین در عملیات مرصاد است. تجربه آتش‌بس در غزه و لبنان و تسلیم سوریه نیز نشان می‌دهد دشمن اسرائیلی به هیچ پیمان و قاعده اخلاقی پایبند نیست و به احتمال زیاد این آتش‌بس نیز به بهانه حملات پیشدستانه و رفع خطرات احتمالی، بارها نقض خواهد شد.
صحت هر کدام از این دیدگاه‌ها را زمان مشخص می‌کند؛ اما آنچه مهم است، تبعیت عملی از تصمیم ساختارهای رسمی کشور و آماده شدن برای سناریوهای مختلف است؛ چراکه آتش نبرد وجودی گرچه ممکن است موقتاً به سردی گراید، اما خاموش نمی‌شود و هر گونه اهمال و خوش‌بینی به دشمن، عواقب وخیمی برای ما به دنبال خواهد داشت. از این منظر در دوران آتش‌بس هم باید وضعیت جنگی را در بخشی از عرصه‌ها تداوم بخشید و حداکثر هوشیاری را به ‌ویژه در مسائل امنیتی حفظ کرد، امری که مشارکت مردمی را نیز می‌طلبد.
برای افزایش آمادگی باید وضع موجود را تحلیل و بازنگری کرد. خطری که در این مرحله ما را تهدید می‌کند، احساس پیروزی و شکستی است که موجب رخوت یا غفلت شود و چشم‌ها را بر فرصت‌ها، تهدیدها، نقاط ضعف و قوت ما و دشمنمان ببندد. آتش‌بس تنها وقفه‌ای در جنگ برای آمادگی بیشتر است؛ حداکثر استفاده را باید داشت و فرصتی برای پایکوبی یا ناامیدی نیست. در این جنگ فرصت‌ها و نقاط قوتی داشتیم که نباید نادیده گرفته شود. اتحاد و انسجام بی‌مانندی که در ملت ما شکل گرفت و احیای نام ایران در میان ملت‌ها از جمله دستاوردهایی است که باید به‌ درستی پاس ‌داشته و از آن استفاده شود. و البته فرصت تجربه جنگ نوین با دشمنانی در بالاترین سطح فناوری و اطلاعاتی قطعاً درس‌هایی برای ما خواهد داشت. از سوی دیگر احساس پیروزی و غرور نباید به نادیده گرفتن کاستی‌ها و تهدیدها بینجامد و سبب تخدیر و خوش‌بینی مفرط شود. حالا دیگر بهانه خطر تضعیف روحیه و تخریب فرماندهی جنگ و نیروهای مسلح پذیرفته نیست و بدون تعارف و با صراحت باید به نقد کاستی‌ها و عملکردهای ضعیف در حوزه‌های مختلف پرداخت تا در مراحل بعدی جنگ از همان منافذ گزیده نشویم.