ایستادن در برابر دشمن، دل شیر می‌خواهد. اینکه ندانی یک لحظه دیگر قرار است هدف قناصه قرار بگیری یا موشک شیمیایی، مانند تیر غیب قرار است تو را آلوده کند و با زندگی دنیا، با همه سختی و آسانی و فراز و فرود آن خداحافظی کنی یا بمانی، جگر می‌خواهد.
اما مردان و زنانی از همین سرزمین، آن روز که کشور خود را آماج تهاجم بیگانه دیدند، جان، مال و ناموس هموطن خود را مانند جان، مال و ناموس خود دیدند و به میدان زدند تا ایران و ایرانی بماند. رفتند تا به معنای واقعی، تجلی روایت «حب الوطن من الایمان» باشند. رفتند تا آرش و سیاوش‌های دیگری بسازند و ققنوس‌وار برای حفظ وطن، در آتش بسوزند و در میدان حاضر شدند و رجز خواندند تا دشمن آن‌ها بداند با ایران و ایرانی طرف هستند که در برابر تجاوز به خاک وطن، با احدی مماشات نمی‌کند.
اما پایان این جنگ تحمیلی و به عبارت بهتر دفاع مقدس، به همان اندازه که شیرین بود، با تلخی‌هایی نیز همراه بود. هر چند در برابر این مقاومت جانانه، ذره‌ای از خاک این کشور در دست دشمن باقی نماند و اقتدار ایرانی در برابر جهانیان تجلی پیدا کرد، اما تلخی‌های یک جنگ هشت‌ساله را به دنبال داشت. هزاران شهید و مجروح، فقط بخشی از تبعات این جنگ نابرابر بود. هزاران خانواده‌ای که با پیکر عزیزان شهید خود وداع کردند و بیش از آن، خانواده‌هایی که در کنار عزیزان مجروج و جانباز جنگ باقی ماندند و همراه و همگام آن‌ها شدند تا حماسه‌ای همانند آن‌ها بیافرینند.
بیش از سه دهه از این نبرد نابرابر گذشته و با وجود آن، هنوز جانبازانی هستند که با عوارض ناشی از مجروحیت‌های خود دست و پنجه نرم می‌کنند. چه آنان که عضوی را از دست داده‌اند و چه آنان که دچار عوارضی مانند عوارض ریوی و عصبی شده‌اند، بیش از سه دهه است که این یادگاری ناخوانده و پرزحمت را با خود به همراه دارند. هر چند نام آنان در کنار علمدار میدان کربلا با عنوان «جانباز» قرین شده است.
تکریم و بزرگداشت جانباز و جانبازی، تکلیفی است بر گردن هر ایرانی‌ای که امروز در امن و آسایش به سر می‌برد. چه آنان که مسئولیتی را در برابر این مردم پذیرفته‌اند و چه مردمی که امنیت خود را مدیون آن‌ها هستند.
اما همزمان با فرارسیدن روز میلاد باسعادت علمدار کربلا و روز جانباز، جمعی از خادمان ملک پاسبان رضوی با دستور تولیت آستان قدس رضوی، همراه شدند تا بخشی از این جانفشانی‌ها را تکریم کنند. خادمان آستان با گل و غذای متبرک حرم مطهر رضوی در دست، به منزل جمعی از این جانبازان سرافراز رفتند تا ضمن تبریک اعیاد شعبانیه، مقام جانبازی این عزیزان را ارج نهند و اعلام کنند به عنوان خادمان حرم امام مهربانی، دعاگوی آن‌ها در کنار حرم مطهر هستند.
جمعی دیگر از خادمان نیز به آسایشگاه‌های جانبازان سرافرازی رفتند که شرایط منزل، اقتضای نگهداری و مراقبت از آن‌ها را ندارد و نیاز به مراقبت‌های بیشتری دارند. خادمان در این آسایشگاه‌ها نیز حامل سلام گرم تولیت آستان مقدس رضوی بودند و از مقام جانبازی این عزیزان تجلیل کردند.
از آن جانباز عزیزی که نور چشمان او به ظاهر خاموش شده و نور دل او به حقایق روشن شده تا آن جانبازی که هنوز هم سرفه‌های شدید ناشی از عوارض شیمیایی امان سخن گفتن به او نمی‌دهد، از آن جانبازی که قطع نخاع شده و چشمان او سال‌ها به سقف آسایشگاه دوخته شده تا آن جانبازی که دست و پایش در میدان نبرد جا مانده، متفق‌القول هستند که اگر باز هم مجال دیگری پیش بیاید و اقتضای آن را داشته باشند که در دفاع از وطن، جانفشانی کنند، ذره‌ای در این راه تردید ندارند و بر عهدی که در همان دوران بسته‌اند، ثابت و استوار هستند.
خبرنگار: لیلا لاریچه
نظر شما