نشستن با آمریکا. یا در برجام؛ گفتند که شما فعالیت صنعتی هسته‌ای را کم کنید به این مقدار فروکاهی کنید، ما این کارها را انجام می‌دهیم؛ تحریم‌ها را برمی‌داریم، این کار را می‌کنیم، آن کار را می‌کنیم، کردند این کارها را؟ نکردند دیگر. مذاکره مشکل ما را با آمریکا حل نمی‌کند.»
هفته قبل به یادداشت «ریچارد نفیو»، معمار تحریم‌های ایران در نشریه آمریکایی «فارن افرز» اشاره داشتیم که از کارآمدی تحریم‌ها و برخورد نظامی علیه ایران ابراز ناامیدی کرده و نوشته بود: «مذاکره، تنها راه برای مقابله و مهار ایران است». عبرت‌انگیز نیست که آمریکا مذاکره را برای مهار ایران می‌خواهد و طرفداران مذاکره، به جای آن که دامن همت به کمر بزنند و دستی برای حل مشکلات از آستین بیرون آورند، حل مشکلات! را به مذاکره با آمریکا حواله می‌کنند؟
اکنون از کسانی که به قول حضرت آقا «ادعای فهم سیاسی هم می‌کنند» و «مدعی سیاست‌ورزی و سیاست‌دانی و اطلاع از اوضاع جهان» نیز هستند، این سوال در میان است که آیا از درک واقعیتی با این همه وضوح و بداهت ناتوان هستند و خسارت سنگینی که مذاکره با آمریکا در پی دارد را درک نمی‌کنند؟ اگر پاسخ منفی است که به علت درک و شعور اندک نمی‌توانند و نباید در مسئولیت‌های نظام حضور داشته باشند! و اگر پاسخ مثبت است و با وجود اطلاع از فاجعه‌بار بودن مذاکره با آمریکا، کماکان بر انجام آن اصرار می‌ورزند، آیا اصرار آنها غیر از خیانت می‌تواند نام دیگری داشته باشد؟
نظر شما