روزنامه هم‌میهن در سرمقاله خود نوشت: اجاره‌نشینی پدیده‌ای است که با رشد شهرنشینی، گسترش امکانات شهری و تغییر ساختار خانواده‌ها رواج یافته است. در گذشته، اغلب خانوارها مالک خانه‌های خود بودند، اما افزایش هزینه‌های ساخت‌وساز، کمبود زمین و رشد مشاغل مزدبگیری موجب افزایش اجاره‌نشینی، به‌ویژه در شهرها، شده است. امروزه، بیش از ۵۰ درصد از خانوارهای شهری در ایران اجاره‌نشین هستند.
مشکل اصلی، تورم مزمن ۵۰ ساله و افزایش شدید قیمت مسکن است که اجاره‌ها را نیز بالا برده، در حالی که رشد درآمدها متناسب با این افزایش نبوده است. از آنجا که مسکن بخش عمده‌ای از هزینه خانوار را تشکیل می‌دهد، بسیاری از مستأجران مجبورند یا از سایر هزینه‌های ضروری خود بکاهند یا به مناطق ارزان‌تر نقل‌مکان کنند. اما این راه‌حل‌ها اغلب موقتی و دشوارند. برخی خانوارها برای کاهش هزینه‌ها مجبور به زندگی در واحدهای مشترک شده‌اند و حتی پدیده‌هایی مانند پشت‌بام‌خوابی نیز مشاهده شده است.
با رشد مداوم قیمت مسکن طی دو دهه اخیر، خرید خانه به آرزویی دست‌نیافتنی تبدیل شده است. افزایش ۲۰ درصدی حقوق کارمندان و کارگران، در شرایطی که قیمت مسکن با سرعت بیشتری افزایش می‌یابد، بحران را تشدید خواهد کرد. این وضعیت مستأجران را درگیر تنش‌های روانی کرده و آرامش خانوارها را بر هم می‌زند. از سوی دیگر، با توجه به شرایط اقتصادی فعلی، برنامه‌ای عملی برای خانه‌دار شدن اقشار فاقد مسکن وجود ندارد.
وعده‌های دولت رئیسی مبنی بر ساخت سالانه یک میلیون واحد مسکونی به دلیل کمبود منابع مالی محقق نشد. تجربه دولت احمدی‌نژاد نیز نشان داد که ساخت مسکن بدون برنامه‌ریزی مالی پایدار، تنها با اتکا به درآمدهای نفتی و تورم‌زا ممکن است. بنابراین، حل بحران مسکن نیازمند سرمایه‌گذاری و رشد اقتصادی است.
بدون تأمین منابع مالی کافی، ساخت‌وساز مسکن رونق نخواهد گرفت و رشد قیمت مسکن از رشد درآمدها پیشی خواهد گرفت. با ادامه سیاست‌های فعلی، امکان بازگشت به دوران رونق ساخت‌وساز گذشته وجود ندارد و توان خرید مسکن برای مردم هر روز کمتر خواهد شد.
نظر شما