روزنامه جوان طی یادداشتی در صفحه ورزشی خود با کنایه به مسئولان نوشت: هیچ تضمینی برای ادامه حضور ورزشکاران در تیم‌ملی وجود ندارد اگر مشکلات را بیان کنند یا برخلاف میل مسئولان سخن بگویند. مهم نیست چه افتخاراتی دارند؛ اگر به مشکلات چشم نبندند، از لیست تیم‌ملی کنار گذاشته می‌شوند. این قانون نانوشته در بسیاری از فدراسیون‌های ورزشی اجرا می‌شود، زیرا این ارگان‌ها مستقل هستند و کسی نمی‌تواند در کار آنها دخالت کند. اما آیا این رویکرد به ضرر ورزش کشور نیست؟
سال گذشته ملی‌پوشان وزنه‌برداری با انتشار بیانیه‌ای اعلام کردند که مجبور به ترک اردو شده‌اند، زیرا شرایط مناسب نبود. این اولین بار نبود که آنها گلایه داشتند، اما وقتی شرایط تغییر نکرد، اردو را ترک کردند. در واکنش، فدراسیون نام ملی‌پوشان و سرمربی‌شان را خط زد، زیرا او از شاگردانش حمایت کرده بود. در حالی که وظیفه ورزشکاران تمرین برای کسب نتیجه است، مسئولان نیز باید شرایط مناسب را فراهم کنند. برخی تصور می‌کنند مسئولیت یعنی زورگویی، حتی اگر خواسته‌شان ناعادلانه باشد.
این ماجرا محدود به وزنه‌برداری نبود. در قایقرانی، ملی‌پوشان بانوان در کانکسی در انتهای دریاچه اسکان داده شده بودند و پس از افشای شرایط‌شان، با مشکلاتی از سوی مسئولان روبه‌رو شدند. اخیراً ملی‌پوشان بوکس نیز به دلیل اعتراض مسالمت‌آمیز به شرایط اردو، از تمرین محروم شدند. آنها که با اجازه سرمربی دست از تمرین کشیدند تا مشکل حل شود، با اخراج شبانه و احضار به کمیته انضباطی مواجه شدند، تنها به این دلیل که خواهان بهبود شرایط بودند.
ورزشکارانی که سالن تمرین خود را از نخاله‌های ساختمانی خالی می‌کنند و حتی دچار مشکلات ریوی می‌شوند، به دنبال حاشیه‌سازی نیستند. اگر هدفشان ایجاد جنجال بود، نماینده‌ای نزد مسئولان نمی‌فرستادند و هرکدام به روش خود عمل می‌کردند. شاید در این میان برخی شیطنت‌هایی بکنند، اما چرا مسئولان چشمان خود را می‌بندند تا اوضاع به اینجا برسد؟ چرا نباید مشکلات ورزشکاران را از نزدیک ببینند تا بعداً نگویند که کسی آنها را تحریک کرده است؟
همیشه کسی که یک‌طرفه پیش قاضی برود، راضی برمی‌گردد. اما اگر صحبت‌های طرفین کنار هم گذاشته شود، مشخص می‌شود که چه کسی واقعیت را می‌گوید. آیا نباید نظارتی بر رفتار مستبدانه این مدیران باشد تا ورزش کشور تاوان اشتباهات آنها را ندهد؟
نظر شما