به گزارش قدس آنلاین، پرویز پرستویی که این روزها مشغول بازی در سریال «شکارگاه» به کارگردانی نیما جاویدی شده است، یکی از هنرمندانی است که سال‌هاست از تلویزیون خداحافظی کرده و مدتی است که در نمایش خانگی فعالیت می‌کند.
این بازیگر در گفتگویی با شرق در این باره گفت: مسئولیت نمایش خانگی در ابتدا به عهده وزارت ارشاد بود اما الان ساترا که زیر نظر صدا و سیما است، وارد موضوع شده. من که مدت‌هاست با تلویزیون کاری ندارم و واقعاً این رسانه را دیگر نمی‌شناسم.

او افزود: به دور از هر نگاه سیاسی، من بعد از «آشپزباشی» با تلویزیون خداحافظی کردم. چرا؟ به این دلیل که تلویزیون دیگر نمی‌تواند مخاطب جذب کند، چون خط مشی آن تغییر کرده و بیشتر جناحی شده تا وجه ملی‌اش را حفظ کند. الان هم متأسفانه می‌بینیم که با این نگاه ساترا به نمایش خانگی ممیزی‌ها و رویکردی که در صدا و سیما است، در اینجا هم دخیل شده، در حالی که اوایل شروع فعالیت نمایش خانگی و زمانی که تحت نظارت ارشاد بود، آزادی عمل بیشتری وجود داشت.

این بازیگر با تأکید بر وجود چارچوب‌های لازم برای فعالیت در هر فضایی خاطرنشان کرد: آزادی عمل به این معنا نیست که هر کاری دلمان بخواهد انجام دهیم چرا که خود ما به چارچوب‌هایی مقید هستیم. حتی من در فیلم «خرس» که یکی از تهیه‌کنندگان آن بودم و توقیف شد به وزیر وقت هم گفتم بیایید اثر نهایی را با آنچه شما مجوز داده‌اید مقایسه کنیم چرا که در بخش‌هایی شما مجوز آن را داده‌اید اما خود ما سانسور کرده و سمتش نرفتیم چرا که وقتی قرار است با یک اثر به خانه مردم برویم باید بدانیم که نمی‌شود مخاطبی که ممکن است آن کار را ببیند را تفکیک کنیم. همه آدم‌ها از فیلسوف تا افراد معمولی و هر طیفی می‌تواند آن اثر را ببیند، برای همین ما باید مراقبت این موضوع باشیم.

پرستویی با اشاره به توقیف سریال «تاسیان» افزود: چیزی که باید جا بیفتد این است که ساترا یا هر جایی که قرار است مجوز دهد باید پای حرفی که می‌زند بماند. ما این مشکل را زمانی در ارشاد هم داشتیم؛ به عنوان مثال در حال حاضر ما دو فیلم توقیفی داریم، یکی «صد سال به این سال‌ها» اثر سامان مقدم که در توقیف پانزده ساله است و دیگری فیلم «خرس». من یکبار دیگر هم این بحث را مطرح کردم که مثلاً شما یک زمین دارید و از شهرداری مجوز می‌گیرید که آن را بسازید، مهندس می‌فرستند و نقشه‌ات را بررسی می‌کنند و بر اساس آن به شما مجوز ساخت می‌دهند. در ادامه برای پایان کار باز هم بررسی صورت می‌گیرد که طبق همان مجوز اولیه بنا را ساخته باشید. اگر طبق همان باشد دیگر جای گلایه و عدم ارائه مجوز پایان کار نیست. این اتفاقی است که باید در همه حوزه‌ها از جمله فرهنگ هم رخ دهد. اگر ما به یک اثر فرهنگی مجوز ساخت می‌دهیم باید این قدرت را داشته باشیم که پای آن بمانیم.