«اللَّهُمَّ اجْعَلْ سَعْیِی فِیهِ مَشْکُوراً وَ ذَنْبِی فِیهِ مَغْفُوراً وَ عَمَلِی فِیهِ مَقْبُولاً وَ عَیْبِی فِیهِ مَسْتُوراً یَا اَسْمَعَ السَّامِعِینَ».
خدایا کوششم را در این ماه مورد سپاس، و گناهم را آمرزیده، و عملم را پذیرفته، و عیبم را پوشیده قرار ده، ای شنواترین شنوایان.
شرح و تفسیر:
این دعا، انعکاسی از سلوک عرفانی و اخلاقی انسان در مسیر الی الله است. «اللَّهُمَّ اجْعَلْ سَعْیِی فِیهِ مَشْکُوراً»، طلب پذیرش و ارزشمندی تلاش‌های انسان است. در نگاه عرفانی، سعی حقیقی، سعی‌ای است که در مسیر قرب الهی باشد، نه در بند منیت و دنیا. آنچه که با اخلاص و برای حق انجام شود، نزد خداوند شایسته شکر و قدرشناسی است.
«وَ ذَنْبِی فِیهِ مَغْفُوراً»، بیانگر طلب تطهیر روح از زنگار گناه است. در حکمت الهی، مغفرت نه تنها پاک‌کنندۀ گذشته، بلکه تحولی برای آینده است. سالک الی الله، با آگاهی از ضعف‌های خویش، از درگاه الهی آمرزش می‌طلبد تا بار گناه، او را از پرواز در آسمان معرفت باز ندارد.
«وَ عَمَلِی فِیهِ مَقْبُولاً»، نشان از آن دارد که ارزش عمل، نه در ظاهر آن، بلکه در میزان اخلاص و قرب آن به حقیقت است. تنها عملی که به نور نیت الهی منور شده باشد، مقبول درگاه حق می‌شود.
«وَ عَیْبِی فِیهِ مَسْتُوراً»، طلب پرده‌پوشی الهی بر نقایص انسان است. خداوند، ستار العیوب است و این پوشاندن، نه صرفاً برای پنهان‌سازی، بلکه برای هدایت و اصلاح درونی است.
و در پایان، «یَا اَسْمَعَ السَّامِعِینَ»، گواه آن است که خداوند، آگاه‌ترین شنونده و بیننده، و تنها مأمن حقیقی بندگان است.
نظر شما