«اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ وَ اَکْرِمْنِی فِیهِ بِاِحْضَارِ الْمَسَائِلِ وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی اِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ یَا مَنْ لا یَشْغَلُهُ اِلْحَاحُ الْمُلِحِّینَ».

خدایا بهره‌ام را در این ماه از مستحبات فراوان کن، و مرا با تحقق درخواست‌ها اکرام فرما، و از میان وسایل وسیله‌ام را به سویت نزدیک کن، ‌ای که پافشاری اصرارورزان مشغولش نسازد.

شرح و تفسیر:

این دعا، تمثلی از سلوک عارفانه در مسیر قرب الهی است. «اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ»، بیانگر آن است که مستحبات، راهی برای تکمیل و تعمیق ارتباط با حقیقت مطلق‌اند. نوافل تنها اعمال ظاهری نیستند، بلکه تجلی محبت بنده به معبودند، چرا که انسان عاشق، تنها به انجام واجبات بسنده نمی‌کند، بلکه در طریق محبت، مستحبات را به منزله تجلی شوق و اشتیاق خود برمی‌گزیند.

«وَ اَکْرِمْنِی فِیهِ بِاِحْضَارِ الْمَسَائِلِ»، درخواست توفیق درک معارف الهی است. معرفت حقیقی، نه صرفاً از راه عقل استدلالی، بلکه از طریق حضوری شهودی حاصل می‌شود. احضار مسائل، یعنی رسیدن به مرحله‌ای که دل، محل تجلی اسرار شود و سالک، پاسخ را از انوار الهی درک کند.

«وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی اِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ»، اشاره‌ای است به مقام وساطت اولیای الهی که خود به‌مثابه مجرای فیض‌اند. هر وسیله‌ای، تنها به اندازه قابلیت خود، انسان را به قرب حق نزدیک می‌کند و آن‌که در مسیر سلوک، خالصانه گام بردارد، وسیله‌ای خاص و ممتاز از میان وسایل می‌یابد.

«یَا مَنْ لا یَشْغَلُهُ اِلْحَاحُ الْمُلِحِّینَ»، بیانگر بی‌نهایت بودن رحمت الهی است که نه از تکرار درخواست‌ها ملول می‌شود و نه از اجابت بی‌پایان، کاستی می‌یابد.