«اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ وَ سَهِّلْ سَبِیلِی اِلَی خَیْرَاتِهِ وَ لا تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ یَا هَادِیا اِلَی الْحَقِّ الْمُبِینِ».

خدایا در این ماه بهره‌ام را از برکت‌هایش کامل گردان، و راهم را به سوی نیکی‌هایش هموار نما، و از پذیرفته خوبی‌هایش محرومم مساز، ‌ای هدایت کننده به سوی حق آشکار.

شرح و تفسیر:

در این دعا، بنده از خداوند درخواست فراوانی بهره از برکات رمضان می‌کند: «اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ». برکت، فیضی نامرئی است که در اعمال صالح و لحظات ناب ارتباط با خداوند نهفته است. این برکات تنها در روزه و عبادت ظاهری خلاصه نمی‌شود، بلکه روح را از زنگار غفلت زدوده و حقیقت بندگی را در وجود انسان محقق می‌سازد.

سپس، بنده خواهان تسهیل مسیر خیرات می‌شود: «وَ سَهِّلْ سَبِیلِی اِلَی خَیْرَاتِهِ». راه خیر، مسیری است که به واسطه‌ی محبت و هدایت الهی برای اهل سلوک هموار می‌شود. سختی این مسیر از تعلقات دنیوی و اشتغالات نفسانی ناشی می‌شود، اما آن‌کس که خود را به حق می‌سپارد، در مسیر خیرات، گام‌هایی استوار خواهد داشت.

در فراز آخر، بنده طلب قبولی اعمال می‌کند: «وَ لا تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ». قبولی اعمال، مقامی بالاتر از انجام اعمال صالح است، زیرا تنها اعمالی پذیرفته می‌شود که از دل خالص و نیتی ناب برخاسته باشد. و در نهایت، دعا با ندای «یَا هَادِیا اِلَی الْحَقِّ الْمُبِینِ»، بر این حقیقت تأکید می‌کند که هدایت تنها در پرتو عنایت الهی ممکن است.