در یکی از این صفحات مجازی، پروفایل کوچکی دارم که گهگاهی داستان‌های کوتاه یا تصاویری از زندگی روزمره و لحظات خوشایندم را به اشتراک می‌گذارم. دیروز که قصد داشتم عکسی شخصی‌تر منتشر کنم، به این فکر افتادم که چه کسانی من را دنبال می‌کنند. تعداد دنبال‌کننده‌هایم آن‌قدر زیاد نبود که نگرانی ایجاد کند، اما بلافاصله سوال دیگری به ذهنم رسید: آیا تاکنون دقت کرده‌ای چه کسانی تو را دنبال می‌کنند؟

به سرعت لیست دنبال‌کننده‌ها را باز کردم و شروع به بررسی و تحلیل تک‌تک آن‌ها کردم. این یکی دخترخاله‌ام است، آن یکی را یک بار در فلان جلسه دیده بودم، این یکی مدت‌هاست با هم تعامل داریم و درباره پست‌هایمان نظر می‌دهیم و دیگری آدم باسوادی به نظر می‌رسد.

بین آن‌ها صفحاتی بودند که نه می‌شناختمشان و نه تعاملی با آن‌ها داشتم. بنابراین دکمه حذف را یکی‌یکی فشار می‌دادم. اما در این میان، صفحاتی توجهم را جلب کردند که هیچ نام و نشان مشخصی نداشتند: نه عکس داشتند، نه اسمی واقعی. مثلاً یکی نوشته بود "دختر پاییز" یا "جوان انقلابی" و از این قبیل عناوین. هیچ توضیحی درباره خودشان نداده بودند و نمی‌شد فهمید چه کسی پشت آن صفحه است و چرا من را دنبال می‌کند.

صفحات ساختگی و ناشناس وقتی نمی‌دانی چه کسی پشت آن است، واقعاً کمی ترسناک‌اند و شاید احساس ناامنی ایجاد کنند. در دنیای امروز که مرز بین واقعیت و مجازی باریک شده، فکر می‌کنم فعالیت در این فضاها هم به آدابی مشخص نیاز دارد. مثل این است که بخواهی بدون هیچ نام و نشانی در جمعی واقعی حاضر شوی، که قطعاً امکان‌پذیر نیست. حتی در مراسم‌های بالماسکه هم می‌توان افراد را تا حدی تشخیص داد.

در نتیجه، در جمع‌های مجازی هم باید اصولی رعایت شود. البته می‌دانم برخی افراد فقط برای خریدهای اینترنتی یا داشتن آرشیوی از صفحات پربازدید، حساب کاربری می‌سازند. من هم قبلاً چنین صفحاتی داشتم و راستش را بخواهید، برای رصد دیگران از آن‌ها استفاده می‌کردم که کار درستی نبود و حالا دیگر چنین نمی‌کنم. با این حال، فکر می‌کنم اگر قرار باشد ارتباطی در فضای مجازی با یک شخص حقیقی برقرار شود، باید صفحه‌ای با مشخصات و شناسنامه‌ای واضح وجود داشته باشد؛ چیزی که حداقل شامل اسم و فامیل و چند کلمه ضروری برای معرفی باشد.