روزنامه خراسان درمورد سریالهای که در سال ۱۴۰۳ از صدا و سیما پخش شدند نوشت: وضعیت سریالهای تلویزیونی در سال ۱۴۰۳ چندان رضایتبخش نبود. حتی کمدیهایی مانند «نون خ ۵» و «زیرخاکی ۴» نتوانستند انتظارات را برآورده کنند. در میان مجموعههای غیرکمدی، سریالهایی مثل «سرزمین مادری ۳»، «تانکخورها»، «آقای قاضی؛ شعبه ۱۲۱»، «رخنه»، «مهیار عیار» و «سوجان» کیفیت خوبی داشتند. برخی بازیگران با سریالهای موفق درخشیدند، در حالی که برخی دیگر با انتخابهای نامناسب در لیست ناکامان امسال قرار گرفتند.
بهزاد خلج با بازی در «آقای قاضی» در نقش یک قاضی مقتدر و عادل، محبوبیت زیادی کسب کرد و نقش او در موفقیت این مجموعه قابل توجه بود. نادر فلاح که معمولاً در نقشهای منفی ظاهر میشود، امسال با «رخنه» و نقش یک مأمور امنیتی، حضور متفاوتی داشت و کیفیت بازی او تأثیر بسزایی در موفقیت سریال داشت. آرش مجیدی نیز با ۲ سریال موفق «سرزمین مادری ۳» و «تانکخورها» یکی از بهترین بازیگران تلویزیون در سال ۱۴۰۳ بود. او در «سرزمین مادری ۳» جایگزین شهاب حسینی شد و در «تانکخورها» نقش متفاوتی را ایفا کرد که مورد تحسین قرار گرفت.
شبنم قربانی با نقشآفرینی در سریال «طوبی» شناخته شد، اما سریال به دلیل غمانگیز بودن بیش از حد و روایت کشدار، مورد انتقاد قرار گرفت. غزاله اکرمی نیز با سریال «سوجان» مورد توجه قرار گرفت و توانست از مقایسه با مرجان محتشم در «پس از باران» سربلند بیرون بیاید. در مقابل، ابوالقاسم طالبی با سریال «هفت سر اژدها» بازگشت ناموفقی به تلویزیون داشت. این سریال با موضوع فساد اقتصادی، روایت پیچیدهای داشت که نتوانست مخاطبان را جذب کند.
در ژانر ماورایی، «رستگاری» ساخته مسعود دهنمکی با موضوع حقالناس و عالم برزخ، نتوانست موفق عمل کند و به اثری شعاری و غیرقابل باور تبدیل شد. سعید آقاخانی نیز با «نون خ ۵» نتوانست موفقیت فصول اولیه را تکرار کند و ایراداتی مانند کمرنگ شدن برخی شخصیتهای محبوب به آن وارد شد. پژمان جمشیدی نیز با «زیرخاکی ۴» نتوانست موفقیت فصول قبلی را تکرار کند و سریال به دلیل تکراری بودن قصه، جذابیت گذشته را نداشت.
برخی چهرههای شناختهشده نیز نتوانستند انتظارات را برآورده کنند. متین ستوده در سریال تاریخی «مهیار عیار» بازی سردی ارائه داد و پژمان بازغی با حضور در چندین برنامه تلویزیونی، بیش از حد در قاب تلویزیون ظاهر شد، اما نقش ماندگاری از خود به جا نگذاشت.
نظر شما