به گزارش قدس آنلاین، برنامه ای که این روزها، بخش های از آن در فضای مجازی پربازدید شده است. این برنامه گفت و گو محور در هر قسمت، مهمانانی داشت که از تجربه‌های خود در شب‌های جنگ و وضعیت اضطراری می‌گفتند؛ البته «روشنایی‌های شهر» درباره جنگ نبود بلکه درباره زندگی در دل تاریکی بود و چراغ هایی که روشن می شدند. چهره هایی همچون کیومرث مرادی، مهدی یزدانی خرم، شهرام گیل آبادی، عبدالجبار کاکایی، فرزین محدث، الهام اخوان، دکتر عبدالجلیل کلانتر هرمزی (جراح)، افشین فلاحی زاده (آتش نشان)، محمد قوچانی و المیرا شریفی مقدم میهمانان این برنامه بودند.
این برنامه یک ویژگی جالب هم داشت اینکه مجری آن برنامه را در هر قسمت با «به نام خدا» متفاوتی آغاز می کرد و این تعابیر وام گرفته از شاهنامه فردوسی بود چرا که به گفته او، درون مایه برنامه علاوه بر پرداختن به زندگی در روزهای سخت، مسئله ایران بود. درباره جزئیات بیشتر «روشنایی های شهر» با علی میرمیرانی، طراح و مجری برنامه گفت و گو کردیم که می خوانید.
ایده شکل گیری «روشنایی های شهر» برای پخش در روزهای پساجنگ بود؟
خیر، «روشنایی های شهر» قرار بود برنامه ای برای پخش در روزهای جنگ باشد. ایده را در زمان جنگ مطرح کردم و استودیو را در روزهای دهم، یازدهم جنگ گرفتیم چون نمی دانستیم آتش بس چه زمانی است. قرار بود این برنامه برای پخش در روزهای جنگ باشد. ایده من این بود درباره کسانی حرف بزنیم که چراغ های شهر را روشن نگه داشته اند مثل نانوایی که هنوز تعطیل نکرده بود یا سوپرمارکتی که باز بود و هر کسی که کار ساده ای را برای روشن نگه داشتن چراغ شهر در ایام جنگ انجام می داد. روزی که ضبط ما شروع شد پس فردایش آتش بس اعلام شد. درواقع این برنامه قرار نبود که برای پساجنگ ساخته شود بلکه ایده اش مربوط به روزهای جنگ بود.
پس برنامه خیلی سریع شکل گرفت چه تولید و چه پخش آن؟
همین طور است. حتی طرح آن را مکتوب به تلویزیون ندادم بلکه در تله کنفرانسی که تهیه کننده با رئیس شبکه نسیم برگزار کرد، ایده و طرح را به صورت شفاهی گفتم. از روز طرح ایده تا روز پخش، کمتر از ده روز طول کشید.
با چه دشواری هایی در تولید روبرو بودید؟
شرایط بسیار عجیب بود. اسرائیلی ها تهران را در روزهای یازدهم و دوازدهم خیلی بد زدند. اگر کسی یادش باشد دو روز پایانی، تهران زیر بمباران دشمن بود و ما تا ساعت های ۱۰-۱۱ شب جلسه داشتیم و فردای آن روز ضبط برنامه را شروع کردیم. همانجا به بچه های تولید گفتم که مبل ها را دوست ندارم ولی مغازه ای باز نبود. ما طراحی دکوری نداشتیم فقط استودیویی را اجاره کردیم و از امکانات آن استودیو استفاده کردیم. ضمن اینکه بسیاری از استودیوها تعطیل بودند چون شرایط کاملا جنگی بود ولی برای ما مهم بود که این ایده را در روزهای جنگ کلید بزنیم.
چرا برایتان مهم بود که این برنامه در روزهای جنگ ساخته شود؟
ببینید من در چهار سال اخیر با تلویزیون کار نکردم. در روزهای جنگ، پیشنهاد مشابهی از سوی یک پلتفرم هم داشتم ولی تصمیم و تصورم این بود که اگر قرار است همدلی، همجانی و همیاری باشد الان وقتش است که برگردم و این کار را در تلویزیون بسازم. برایم مفهوم همدلی و همیاری مهم بود فارع از همه جهت گیری ها و سوگیری ها. برای همین می خواستم این کار را در تلویزیون بسازم که شبکه نسیم همکاری کرد و پای کار آمد.
مهمانان برنامه چطور دعوت شدند؟
در تله کنفرانس به رئیس شبکه گفتم من مهمانانی را مد نظر دارم که معمولا تلویزیون آنها را راه نمی دهد. وقتی برنامه «گفت و گوی تنهایی» را می ساختم چند بار نام آقای «عبدالجبار کاکایی» را در فهرستم به تلویزیون داده بودم ولی هربار رد کرده بودند. به رئیس شبکه گفتم که مهمانانم از این جنس آدم ها هستند، اگر پای کار هستید بسم الله. تلویزیون به اندازه کافی درباره حماسه و شورآفرینی برنامه می سازد، من می خواهم برنامه ای از جنس زندگی بسازم، از چراغ های روشن مانده، از همیاری و زیستن در کنار هم. رئیس شبکه با اسامی پیشنهادی مهمانان کاملا راه آمد و کسانی همچون عبدالجبار کاکایی یا کیومرث مرادی که مدتها به تلویزیون نیامده بودند، منت گذاشتند و تشریف آوردند. در آن روزها، این فهم جمعی وجود داشت که نیاز به همیاری و همدلی داریم و فارغ از اختلاف نظرها باید پای ایران بایستیم.
آن موقع به تلویزیون توصیه می شد که فرصت چند صدایی ها را از دست ندهد ولی به نظر می رسد که سازمان در بسیاری از مواقع با دعوت از چهره های تکراری و حتی تندرو، فرصت سوزی کرد؟
من «روشنایی های شهر» را به این نیت ساختم که از این فرصت همدلی، استفاده شود. چنانکه با تعقل به این فرصت نگاه می شد بایستی انبساط فضا اتفاق می افتاد. اگر همه مردم صدای خودشان را در تلویزیون بشنوند درِ «ایران اینترنشنال» تخته می شود ولی اگر مردم صدای خودشان را در شبکه های ملی نشنوند برای شنیدن شدن این صداها، سراغ شبکه های دیگری می روند که ممکن است خیلی مخرب باشد . من معتقدم شبکه اینترنشنال، بنگاه خبری نیست بلکه ستاد جنگ رسانه ای اسرائیل است. وقتی همه صداهایشان را از شبکه های تلویزیون بشنوند نیازی به هک یا تهیدد شبکه های فارسی زبان ماهواره ای نیست، آنها پولشان را می گیرند و کارشان می کنند. مدیران سیما باید از این فرصت بیشترین بهره را ببرند و این همدلی را ادامه دهند ولی اگر به همان مدار پیشین برگردند این فرصت درجه یک را از دست می دهند.
مهمانانی بودند که دعوت به برنامه را نپذیرند یا اصلا در تهران نباشند؟
تعدادی از مهمان در ایام جنگ در تهران بودند ولی وقتی آتش بس شد برای جان تکاندن از شهر خارج شدند. کل مهمانهای برنامه در سه، چهار روز دعوت شدند و برنامه ضبط شد. اگر یک برنامه روتین بودیم و هفته ای چند بار ضبط داشتیم حتما می توانستیم مهمان های بیشتری را به برنامه بیاوریم. سعی ما بر این بود مهمانانی دعوت شوند که در دوران جنگ، کنش خاصی داشته باشند مثلا مهدی یزدانی خرم، چهره نیست ولی فیملنامه نویس و وزنه ادبی است یا کیومرث مرادی بهترین مدرس بازیگری امروز کشور است یا عبدالجبار کاکایی و محمد قوچانی، وزنه های ادبی و فرهنگی هستند. خوشبختانه این گفت و گو، خروجی بسیار خوبی داشت و ببینندگان زیادی پیدا کرد.
دلیل اینکه برنامه اینقدر دیده شد را چه می دانید؟
چون صدای متفاوتی داشت. در تله کنفرانس با رئیس شبکه، صدای پدافند پس زمینه صبحت هایمان شده بود، آنجا گفتم که این صدا رنگ دیگری دارد اگر هستید بسم الله و واقعا دم رئیس شبکه نسیم گرم، توقعم این نبود که بدون طرح مکتوب و در زمان محدود و با این جنس مهمان ها، اعتماد کند. تهیه کننده کار هم خیلی سختی کشید چون جمع کردن تیم تولید و یافتن استودیو در آن شرایط جنگی اصلا کار آسانی نبود. خانم الهام حاتمی با همسر و فرزندش، خارج از تهران بود ولی از ایشان خواستم که به پایتخت بیاید و او در اوج روزهای حملات به تهران آمد. جالب است بدانید که این برنامه، تیزر و تبلیغات هم نداشت. ترانه تیتراژ را هم در اوج حملات اسرائیل به تهران سرودم ولی همه این ها را نمی توانم به پای تلاش های تیم تولید و فهم درست شبکه فاکتور کنم و با وجود اینکه نمی خواستم برنامه در زمان محرم پخش شود تا مهر برنامه مناسبتی نخورد ولی بنظرم دیده شدن «روشنایی های شهر» به خاطر نگاه صاحب روزهای محرم به این برنامه بود.
مهمانانی بودند که چون برنامه تلویزیونی بود، دعوتتان را قبول نکنند؟
بله متاسفانه. با اینکه تلویزیون فراگیرترین رسانه جمعی ایران است ولی خودشان باعث این قهر شده است. به من گفتند که در این چند سال اخیر، تلویزیون به تو بدی کرده چرا دوباره با آن کار می کنی؟ بهشان گفتم ما الان در دوره ای هستیم که این حرفها و گلایه ها را باید کنار بگذاریم و پشت هم بایستیم. اولویت و انتخابم این بود که در آن مقطع با تلویزیون کار کنم. محمد قوچانی، روزنامه نگار مهمان برنامه بود و می گفت این شبکه های که فقط زبانشان فارسی است و پشت ایران نیستند، اگر می خواهیم که برد و نفوذ نداشته باشند تلویزیون باید به سمتی حرکت که همه صداهای مردم با سلایق مختلف در آن شنیده شود. تلویزیون، ملک و ارث کسی نیست بلکه متعلق به همه مردم است و به معنی واقعی کلمه باید رسانه ملی شود. من صدها برنامه ساختم و در حوزه های مختلف رسانه کار کردم بنابراین اهلیت دارم که بگویم تلویزیون به معنای واقعی کلمه باید خودش را بازتعریف کند و رسانه ملی شود تا همه صداها در آن شنیده شوند در چنین شرایطی هیچ باکی از تهاجم فرهنگی نخواهد داشت ولی اگر فقط برای یک نگاه و تفکر خاص باشد، آزموده را آزمودن را خطاست و برای رسانه هایی که فقط زبانشان فارسی است، مخاطب جمع می کنند. من باور دارم یک سرباز، سی سال حقوق می گیرد که در روز جنگ، لباس رزم بر تن کند؛ من «روشنایی های شهر» را دقیقا بر همین اساس ساختم چون معتقد بودم به عنوان یک اهل رسانه، روزی که قرار است بجنگم همین روز است چون پای ایران وسط بود. اگر تلویزیون، این را به عنوان فرصت مغتنمی بشناسد و آن را بسط دهد، همه برنده اند. اگر هم عکس آن عمل کند فرصت سوزی کرده است.
نظر شما