به‌خصوص وقتی جنایتکاری مثل نتانیاهو، رئیس‌جمهور آمریکا را با همه دلقک‌بازی‌های سیاسی‌اش و به دلیل حمله به ایران، به عنوان نامزد دریافت این جایزه معرفی می‌کند ماجرا خنده‌دارتر و در عین حال رقت‌بارتر هم می‌شود.
«عصر ایران» به همین مناسبت سراغ یک چریک انقلابی و در عین حال سیاستمدار و مذاکره‌کننده قهار ویتنامی رفته است. «لِه دوک تو» نخستین و تنها کسی است که نیم قرن پیش ماهیت واقعی دروغین جایزه صلح نوبل را فهمیده و سرافرازانه از پذیرفتن آن سر باز زد.
ماجرا به سال ۱۹۷۳ برمی‌گردد. آن سال می‌خواستند صلح نوبل را برای توافق پاریس به او و هنری کیسینجر بچسبانند. کیسینجر از خدا خواسته مدالش را گرفت و سراغ پروژه‌های بعدی سیاسی‌اش رفت،
اما «له دوک تو» خیلی صریح و بی‌تعارف اعلام کرد «نه... نوبلتان را نمی‌خواهم» چرا؟ چون درک کرده بود صلح از اتاق‌های شیک و رنگارنگ پاریس و با لبخندهای تصنعی بیرون نمی‌آید؛ بلکه درواقع حاصل مقاومت و تلاش مردمی است که مدت‌ها در میان گل‌ولای شالیزارها، گلوله‌ها، بمب‌ها و خاک و خون جنگیده بودند. صلح واقعی با عرق کشاورزان، فریاد مادرانی که فرزندانشان زیر بمب مانده‌اند و درد و زخم هزاران انسان ساخته می‌شود. به قول خودش جایزه‌ای که از همان دستی می‌آید که ناپالم بر سر کودکان ریخته، زیادی مشکوک است و بوی صلح نمی‌دهد. پس برگشت و کنار مردمش ماند. بین کشاورزها و کارگرهایی که خاکستر جنگ را شخم زدند تا کشورشان را از نو بسازند.
حالا شاید رسانه‌ها کمتر نام او را بیاورند و در ویترین درخشان نوبل جایی نداشته باشد، اما در حافظه وجدان بشر ماندگار است؛ زیرا به ما تلنگر می‌زند که صلح فقط جایزه‌ای نیست که به ما اعطا شود؛ بلکه باید خودمان با جان و دل، با درد و تلاش آن را بسازیم.