آیت الله میرزاجواد آقا تهرانی (ره) در یکی از خاطرات خود می گوید:

در دوران تحصیل در حوزه علمیه قم، گاهی بعضی از دوستان حاج آقا روح الله [امام خمینی] به ایشان اصرار می‌ورزیدند که یک روز تعطیلی برای گردش به خارج از شهر بروند که استراحتی بنمایند.

ولی آقا قبول نمی‌نمودند، و گاهی که اصرار به حّد بالایی می‌رسید، با دو شرط قبول می‌نمودند که بیایند:

۱. هر کجا وقت نماز رسید، ولو در جای نامناسب، نماز را اول وقت بخوانند.

۲. از احدی سخنی که بوی غیبت از آن استشمام شود، شنیده نشود.

منبع: نماز خوبان، داستان ۳۴