دکتر مرتضی انفرادی، مدیر گروه مطالعات اجتماعی اعتاب مقدس بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، ابراز کرد:زنده نگه‌داشتن یاد و راه سیدالشهدا(ع) نه تنها یک وظیفه عاطفی، بلکه یک سنت ریشه‌دار دینی و فرهنگی در مکتب اهل‌بیت(ع) است.
وی، تاکید کرد: یکی از مؤثرترین شیوه‌های تعظیم شعائر حسینی و احیای قیام عاشورا، گریستن بر مصائب جانسوز حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است، روشی که در کلمات نورانی حضرات معصومین(ع) به دفعات مورد تأکید قرار گرفته و بر ثواب و آثار معنوی بی‌بدیل آن تصریح شده است.
این پژوهشگر تصریح کرد: امام رضا(ع) نیز در راستای این آموزه آسمانی، گریه بر جد مظلومشان را در شمار عباداتی قرار داده‌اند که پاداشی بی‌نظیر در پی دارد. ایشان می‌فرمایند: «اگر بر حسین(ع) گریه کنی تا اشک‌هایت بر گونه‌هایت جاری شود، خداوند همه گناهان تو را، خواه کوچک و کم و خواه بزرگ و بسیار، خواهد بخشید.»
وی ادامه داد: در روایت دیگری، حضرت رضا(ع) عموم شیعیان و مؤمنان را به گریستن بر مظلومیت امام حسین(ع) دعوت می‌کنند و بر اثر معنوی آن یعنی بخشش گناهان بزرگ تأکید می‌فرمایند. ایشان با لحنی سرشار از اندوه می‌فرمایند:
«گریه‌کنندگان، باید بر کسی چون حسین(ع) گریه کنند؛ چرا که گریه بر حسین(ع) گناهان سنگین را محو می‌سازد.»
به گفته انفرادی، این آموزه‌ها به روشنی نشان می‌دهد که اشک بر سیدالشهدا(ع) نه تنها یک واکنش احساسی، بلکه یک فرآیند تربیتی، پالایش روحی و تطهیر از خطاهاست. چنین نگاهی، گریستن را از یک رفتار عاطفی صرف، به یک سلوک معنوی ارتقاء می‌دهد.
وی خاطر نشان کرد: امروزه در فرهنگ عاشورا، اشک ریختن بر حسین(ع) نه تنها پیوندی با گذشته پرشکوه تشیع دارد، بلکه راهی برای تهذیب نفس، بازسازی اخلاق فردی و اجتماعی و اتصال به سرچشمه نور الهی است.
مدیر گروه مطالعات اجتماعی اعتاب مقدس بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی همچنین یادآور شد: بی‌گمان، ترویج این معارف و تعمیق آن در دل‌های مشتاق، رسالتی مهم برای همه ماست، به‌ویژه در روزگاری که مفاهیم عمیق دینی نیازمند بازخوانی و بازآفرینی در قالب‌های نوین فرهنگی‌اند.